UFC 169 – noc kontrastów

Gala UFC 169 przeszła do historii, zwycięzcy liczą zyski i snują plany na przyszłość, zwyciężeni liżą rany, zastanawiając się, co począć dalej ze swoją karierą.

Z całą pewnością o pierwszej lutowej gali UFC nie będziemy pamiętać przez lata. Doszło na niej bowiem aż do dziesięciu decyzji sędziowskich, co stanowi niechlubny – pod kątem medialności gal liczonej w pierwszej kolejności liczbą nokautów, w drugiej, poddań – rekord w historii amerykańskiego giganta. Pomimo tego niektóre walki oraz ich bohaterowie oraz antybohaterowie zapadną nam w pamięć na dłużej. W moim przypadku będą to…

Opanowany i oszczędny Magomedov, rewelacyjny Iaquinta

Fakt, że umieszczam tutaj znanego przecież, zwłaszcza fanom MMA z Europy, Rashida Magomedova, świadczy o także tym, iż i jego rywal, debiutujący w UFC Tony Martin, spisał się bardzo dobrze. Nie inaczej ma się sprawa z Alem Iaquintą, który stoczył doskonały bój z perspektywicznym Kevinem Lee.

Rashid to szalenie wszechstronny zawodnik z Dagestanu, któremu potężny jak na kategorię lekką Martin stworzył w oktagonie odpowiednie warunki do udowodnienia, że Rosjanin może stać się ogromnym wzmocnieniem i tak przecież niezwykle mocnej dywizji lekkiej. Highlander zanotował dziewiąte kolejne zwycięstwo z rzędu, demonstrując niebywałe opanowanie i twardy charakter.

Rashid Magomedov w rewelacyjnym stylu wydostaje się z nieprawdopodobnych tarapatów, z których wydostać mogą się tylko najlepsi.

To doświadczony zawodnik, znający swoją wartość i myślę, że odegrało to pewną rolę w tym, iż nie odklepał niezwykle ciasno zapiętej balachy – nie byłoby w stylu dumnego, świadomego swoich umiejętności zawodnika poddanie walki z całkowicie zielonym rywalem, w której uchodził za zdecydowanego faworyta. Zacisnął zęby, bólowi spowodowanemu dźwignią Amerykanina dał ujście, krzycząc wniebogłosy (i mając szczęście, że sędzia z pomalowanymi oczami, Gasper Oliver, zachował przytomność umysłu, nie przerywając widząc walki) i w mistrzowski sposób wykaraskał się z niebywałych tarapatów. W wywiadzie po walce powiedział jednak, że w tej sytuacji nie było tak strasznie, jak mogło to wyglądać z boku i daleki był odklepania tej techniki. Potwierdzałyby to zawieszenia medyczne po gali, bowiem okazało się, że to nie ręka Magomedova ucierpiała najbardziej, ale jego stopa, od której wyników prześwietlenia zależeć będzie data powrotu Highlandera.

Na pierwszym przykładzie Rosjanin demonstruje doskonały balans, nie dając się rzucić na plecy Tony’emu Martinowi z klinczu. Dzięki tej akcji zdobył pozycję dominującą, z której mocno naruszył rywala. Na drugiej animacji demonstruje to, w czym czuje się najlepiej – walkę z kontry. Frontalnym kopnięciem, które zastępuje u niego jaba, utrzymuje rywala na dystans, a w momencie gdy ten wystrzeliwuje z atakiem, Magomedov uchyla się, kontrując pięknym prawym prostym.

Nie ukrywam, że zawsze bardzo podobał mi się styl walki prezentowany przez Rosjanina. Najtrafniej chyba byłoby określić go mianem oszczędnego. Magomedov nie wykonuje w zasadzie żadnych ruchów, które czemuś konkretnemu by nie służyły. Nie porusza cały czas głową, ale gdy trzeba, świetnie z nią uchodzi. Nie markuje nieustannie uderzeń, ale gdy to robi, to we właściwym momencie. Nie narzuca morderczego tempa, ale gdy przyspiesza, robi to błyskawicznie i ze złymi intencjami. Innymi słowy, łączy w sobie niezwykle trudną sztuką bycia efektywnym i oszczędnym w ruchy z jednej strony z jednoczesnym dążeniem do skończenia pojedynku z drugiej. Trudność to nie lada, bowiem na ogół efektywność wyklucza efektowność, a zawodników walczących w ten pierwszy sposób trudno chwilami nie utożsamiać z nudziarzami niezdolnymi do podjęcia ryzyka.

Ostatni pogromca Piotra Hallmanna, Al Iaquinta, zaprezentował wyborną formę w starciu z dobrze rokującym na przyszłość, ale zdecydowanie pozbawionym szlifów, ledwie 21-letnim Kevinem Lee. Młody Amerykanin jest przykładem tego, co dzieje się, gdy zapaśnik z wykształcenia zapała miłością do boksu, nie do końca prawidłowo oceniając swoje rzeczywiste możliwości. Uważam, że Lee mógłby nawiązać bardziej wyrównany pojedynek z Iaquintą, gdyby jego gameplan zakładał, że boks Ala jest lepszy – a wszystkie znaki na niebie i ziemi na to właśnie wskazywały. Zamiast zatem podejść do walki z należnym Iaquincie respektem, dysponujący nieprawdopodobnym zasięgiem ramion Lee próbował zmienić ten pojedynek MMA w starcie bokserskie, które ostatecznie przegrał. Raging udowodnił, że technika przeważa nad warunkami fizycznymi – pomimo wyraźnego deficytu w długości ramion to właśnie on częściej trafiał swojego rywala. Trzeba przyznać, że nawet Płetwal przyjął mniej czystych ciosów od Ala niż Lee – ale Hallmann trzymał gardę, Lee natomiast myślał, że balansem ciała uniknie nadlatujących ciosów Iaquinty.

Al Iaquinta doskonałym lewym prostym powala na deski nieostrożnego Kevina Lee. Młody Amerykanin wzorem bokserskich mistrzów nie dba o to, by swoją lewą rękę trzymać w górze, starając się chronić szczękę ramieniem i barkiem, co przypłaca wylądowaniem na deskach. Na kolejnym gifie widzimy ulubioną kombinację Lee (lewy – prawy), którą szybko rozczytał Iaquinta.

Raging pokazał naprawdę dobry boks, poruszając się na nogach i kontrolując dystans znacznie lepiej niż jego rywal (zwróćcie uwagę, że i Al na ogół trzyma ręce nisko, ale on akurat może sobie na to pozwolić), dodatkowo pokazał kawał charakteru, nie dając się udusić w drugiej rundzie, demonstrując również doskonałą kondycję oraz solidne zapasy. Jego przejścia do skrętówek również były czymś, czego wcześniej nie widzieliśmy i jestem pewien, że mocno nad nimi pracował, przygotowując się do tego pojedynku – nikt bowiem chyba, włącznie z Kevinem, nie spodziewał się, że takich poddań szukać może Iaquinta.

Al Iaquinta spokojnie wycofuje się przed obszernym zamachowym Lee, by potem ustrzelić go błyskawicznym prostym. Na ostatnim przykładzie widzimy rewelacyjną pracę głową Iaquinty, który uchyla się przed nadchodzącym prostym rywala, samemu odpowiadając celnym ciosem z jednoczesnym zejściem do boku.

Al ma teraz na koncie trzy kolejne zwycięstwa w UFC i z pewnością zasługuje na to, czego chce – czyli walkę z bardziej rozpoznawalnym nazwiskiem. Kevina Lee natomiast czeka jeszcze dużo dobrego pod warunkiem wszak, że w starciach z dobrymi strikerami stosował będzie w stójce podstawy obrony, częściej szukając płaszczyzn, w których jest naprawdę dobry – czyli klinczu i parteru.

Perfekcyjny Aldo, brutalny Barao

Jose Aldo po raz kolejny zaprezentował kliniczną precyzję, choć tym razem był momentami, zwłaszcza w dwóch pierwszych odsłonach, agresywniejszy niż to onegdaj bywało. Z każdą kolejną walką Aldo jestem pod coraz większym wrażeniem tego, co wyczynia w oktagonie – kapitalnie inicjuje ataki, rewelacyjnie walczy z kontry, nieustannie balansuje ciałem, zmienia położenie głowy, atakuje z innej pozycji niż ta, na którą się wycofuje, schodzi z linii ciosu rywala, wyprowadza rewelacyjne kombinacje, uderza na korpus i na głowę. Zdaję sobie sprawę z tego, że w końcu to był tylko Ricardo Lamas (pokazał niezwykły charakter, przetrzymując te lowkingi i do końca walcząc o wygraną), ale nie mogę odpędzić się od myśli, że Scarface to obecnie najlepszy striker w całym UFC, a jego potencjalny pojedynek z Anthonym Pettisem przedstawia się co najmniej równie interesująco jak starcie Lyoto Machidy z Gegardem Mousasim.

Jose Aldo demonstruje przepiękną kontrę, uchylając się przed nadchodzącą szarżą Lamasa, i odpowiadając precyzyjną kombinacją prawego i lewego sierpowego – maestria!

Spotkałem się z opinią, że wyprowadzając kros, Aldo zostawia za sobą nogi, co było widoczne w walce z Lamasem. Uważam jednak, że ma to o wiele więcej wspólnego z troską o to, by utrudnić ewentualne obalenie w kontrze rywalowi niż z jakimikolwiek niedoskonałościami technicznymi. Aldo nie jest jednym z doskonałych uderzaczy, którzy walcząc z zapaśnikami, mają momentami tendencję do zostawiania nóg z tyłu.

Nie ukrywam, że chętnie obejrzałbym jeszcze pojedynek brazylijskiego dominatora z Chadem Mendesem, zanim pójdzie kategorię wyżej, by zmierzyć się z Pettisem, ale nie będę ronił łez, jeśli do tego nie dojdzie.

Renan Barao zaprezentował się kapitalnie w pojedynku z po raz kolejny bezradnym Urijahem Faberem. Kalifornijczyk popełnił przeokrutny błąd niebu obrzydły i… czekał. Nie wolno czekać na atak Barao, jego trzeba nieustannie naciskać, wywierać presję. Niby Urijah przeprowadził kilka szarż, ale w mojej ocenie przerywał je zdecydowanie przedwcześnie, miast do końca spychać na siatkę Brazylijczyka.

Odrobinę splendoru Renanowi zabrał jednak sędzia Herb Dean, którego nadal chyba prześladują demony związane z nieprzerwaniem trzeciego pojedynku pomiędzy Cainem Velasquezem a Juniorem dos Santosem w momencie, gdy Brazylijczyk był półprzytomny. Tym razem przerwał pojedynek zdecydowanie przedwcześnie, być może sugerując się wymownymi spojrzeniami, które rzucał mu okładający dłoń Fabera Barao, nie dostrzegając jednocześnie podniesionego do góry kciuka Amerykanina mówiącego, że jest OK. Pomimo tego, że prawdopodobnie California Kid padłby prędzej czy później, to trudno, żeby przez głowę obserwatora lotem błyskawicy nie przemknęła myśl o tym, jak bardzo zmęczony był po tej szalonej nawałnicy Brazylijczyk i jak odbić mogłoby się to na dalszym przebiegu pojedynku, biorąc pod uwagę, że Amerykanin dysponuje rewelacyjną kondycją. Z drugiej jednak strony, Urijah w wywiadach po walce mówił o kontuzji ścięgna udowego, której nabawił się przed walką, więc…

Renan Barao przepięknym prawym prostym wychodzącym z czubków palców u stopy z idealnie ugiętą pod kątem prostym nogą wykroczną powala zaskoczonego Urijaha Fabera, co dla Amerykanina oznacza początek końca.

Nieszczególnie intryguje mnie potencjalny pojedynek Barao z Raphaelem Assuncao, jeśli ten pokona na UFC 170 Francisco Riverę, ale obejrzeć fenomenalnego Brazylijczyka krzyżującego rękawice z TJ Dillashawem, jeśli ten wygra kolejne starcie? Jak najbardziej!

Rzeźnik Trujillo

Abel Trujillo to prawdziwa bestia! Nie ukrywam, że spodziewałem się przewagi technicznej w płaszczyźnie bokserskiej po stronie Jamiego Varnera, ale jednak myślałem, że Killa będzie raz na jakiś czas rzucał chociaż jakiś cios prosty – on tymczasem od początku postawił na potężne sierpy, nie kalkulując nawet przez sekundę. Gdy Varner naruszył w końcu w drugiej rundzie Trujillo, również poszedł na żywioł z chęcią błyskawicznego skończenia swojego rywala. Od tego momentu oczywistym było, że dla jednego z nich skończy się to bliskim kontaktem z deskami – w ostatniej szalonej wymianie to Trujillo trafił soczystym sierpem, w wyniku którego jak kłoda na deski zwalił się wygrywający do tego momentu Jamie. Twardoszczęki i ciężkoręki Killa tym samym stał się pierwszym, który pokonał Varnera przez nokaut, co wyczynem jest nie lada.

W decydującej o losach pojedynku akcji Varner próbuje przechwytywać głowę Trujillo, by ściągnąć ją na kolano, ale w odpowiedzi zostaje trafiony potężną bombą, która posyła go nieprzytomnego na deski. Na drugim przykładzie Varner trafia Trujillo idealnie na szczękę potężnym lewym, ale tytanoszczęki Killa wytrzymuje i nawet nie pada na deski – co budzić musi wielkie uznanie, bo Jamie bije piekielnie mocno.

Abel Trujillo w formie z wczorajszego pojedynku nie zawojuje jednak dywizji lekkiej. Zostanie wypunktowany przez każdego sprawnego i odrobinę bardziej opanowanego (ewentualnie znajdującego się na innym etapie kariery, niż będący na równi pochyłej Varner) strikera. Jest jednak szalenie efektowny i każdy jego pojedynek wzbudza masę emocji. W wywiadzie po walce rzucił nazwiskami Donalda Cerrone i Nate’a Diaza jako rywali, z którymi mógłby się zmierzyć. Jeśli byłby to młodszy Diaz, a nie mam nic przeciwko takiemu zestawieniu, ależ byłaby jatka przed, w trakcie oraz po walce… W ostateczności jednak i Bobbym Greenem nie pogardzę!

Najciężsi i najlżejsi – Overeem i Bagautinov

W mojej ocenie obaj zawodnicy, a zatem Alistair Overeem oraz Ali Bagautinov zrobili to, co musieli, by wygrać swoje pojedynki. Przy pełnym zrozumieniu dla faktu, że obaj walczyli o ogromną – choć jakże odmienną – stawkę (Reem o kontrakt, Rosjanin o walkę o pas mistrzowski), jestem daleki od zachwytu nad tym, co zaprezentowali w oktagonie. Rosjanin spoglądający raz po raz na zegar odmierzający czas i dumnie prężący muskuły na 10 sekund przed końcem walki – jakże kontrastujący obrazek z sytuacją, w której Nate Diaz prężył mięśnie, kończąc Kurta Pellegrino – wyglądał naprawdę słabo. Przy pełnym szacunku dla jego przekrojowych umiejętności trudno mi czerpać przyjemność z oglądania tego zawodnika – nieustanne wycofywanie się przez 30 sekund po to tylko, by potem wyprowadzić jeden celny cios i na powrót krążyć wzdłuż płotu (pozdrowienia dla komentatora Marciniaka!). Zwycięstwo Bagautinova jest jednak jak najbardziej zasłużone, bo okazał się lepszym zawodnikiem MMA, choć pod drugiej rundzie wydawało się, że Lineker złapał odpowiedni rytm i zgarnie wygraną. Najchętniej jednak zobaczyłbym teraz Rosjanina w eliminatorze do walki o pas mistrzowski z Johnem Dodsonem.

Ali Bagautinov oraz Nate Diaz prężą muskuły – znajdź dziesięć różnic!

Alistair Overeem zminimalizował ryzyko swojej porażki do granic możliwości – o ile w poprzedniej walce z Travisem Brownem przesadził, tracąc masę sił na szaloną szarżę, miast precyzyjniej wówczas dobierać uderzenia, tak teraz zrobił dokładnie odwrotnie – mając sponiewieranego Mira, nie zdecydował się na wyprowadzenie ofensywy mającej na celu skończenie walki przed czasem. Ostatecznie jednak to ta druga taktyka zaprowadziła go do zwycięstwa, więc nie widzę podstaw do jakiejś większej krytyki stojącego pod ścianą przed tym pojedynkiem Holendra.

W starciu z Frankiem Mirem Alistair Overeem trzymał szczękę wysoko w chmurach. Czy w ewentualnym pojedynku z Juniorem dos Santosem będzie podobnie?

Nie ukrywam, że w przypadku Franka Mira chętnie zobaczyłbym scenariusz, który on sam określa mianem najczarniejszego koszmaru. Chodzi o walkę na karcie wstępnej UFC z mało znanym nazwiskiem zakończoną porażką. Gdyby nie to, że ramy czasowe się nie zgadzają i nie wiadomo w ogóle, czy Mir zostanie w UFC, to rzeczone mało znane nazwisko mogłoby brzmieć – Daniel Omielańczuk.

A Wam co szczególnie zapadło w pamięć?