Sierpem #24 – Velasquez vs dos Santos III

Wielkimi krokami zbliża się fascynująco zapowiadające się zwieńczenie trylogii między dwoma najlepszymi obecnie ciężkimi na świecie – dzierżącym pas mistrzowski Cainem Velasquezem i pretendentem Juniorem dos Santosem.

Najwięksi?

Obaj zawodnicy znajdują się w kluczowym momencie swojej kariery, przed progiem, który stanowi ostatnią przeszkodę przed wejściem do panteonu największych legend dywizji ciężkiej w historii MMA. Cain Velasquez i Junior dos Santos walczą nie tylko o pas mistrzowski najbardziej elitarnej dywizji wagowej w UFC, ale też o królewskie miejsce na kartach historii – zwycięzca nie tylko stanie się żywą legendą, ale też w oczach wielu zagwarantuje sobie status tego jedynego, najlepszego w historii, mającego u stóp samego Fedora Emelianenko.

W pierwszym starciu bohaterów nadchodzącej gali UFC 166 Junior dos Santos odebrał pas mistrzowski świeżo wówczas upieczonemu mistrzowi, Cainowi Velasquezowi, nokautując go w 58 sekund. Obaj zawodnicy podchodzili do tamtejszej walki z kontuzjami, które być może miały wpływ na wynik starcia – jak pamiętamy, Amerykanin był znacznie mniej agresywny niż zwykle oraz wdawał się w wymiany bokserskie z lepszym strikerem, jakim jest Brazylijczyk, co przypłacił utratą pasa i pierwszą porażką w karierze.

GIF 1

Velasquez nie trafia lewym, zostawiając niechronioną głowę – dos Santos potężnym prawym ni to sierpem, ni to cepem powala Amerykanina, chwilę potem dobijając go w parterze i tym samym zdobywając pas mistrzowski.

Velasquez w tamtejszej walce spróbował jednego tylko – nieudanego – obalenia. Nie wywierał presji na Brazylijczyku, nie zmuszał go do ustępowania pola, wdał się w kickbokserski pojedynek toczony w neutralnym tempie, w którym to pojedynku nie miał szans na zwycięstwo.

JDS vs Velasquez II

Czytelnicy Lowking.pl pamiętają zapewne piąty odcinek serii Sierpem, w którym dokładnie przeanalizowałem pierwszą rundę rewanżu między Cigano a Velasquezem. O dokładnych przyczynach porażki Brazylijczyka i triumfu Amerykanina przeczytać można tutaj. W tym miejscu przypomnijmy sobie tylko kluczowe aspekty, które zadecydowały o takim a nie innym rozstrzygnięciu.

Agresja & nieumiarkowanie w obaleniach

Cain Velasquez od samego początku ruszył na dos Santosa niczym wściekły byk. „Siedział” na Brazylijczyku od pierwszej sekundy, nie dał mu złapać najmniejszego choćby oddechu, redukując do zera jego walory bokserskie. Rzucał serię bokserską, opuszczał głowę i ciało, schodził po nogi – i jeszcze raz, i kolejny, bez przerwy, bez wytchnienia… Amerykanin raz po raz lądował na deskach w karykaturalnych pozach (niczym rywale Mirko CroCopa za jego złotych czasów), nie mogąc obalić Brazylijczyka – ale nie zniechęcał się tym i parł nieustannie do przodu. Wielu zapaśników po nieudanym obaleniu odpuszcza – ale nie Cain.

GIF 2, GIF 3, GIF 4

Obalenia Velasqueza w pierwszej rundzie jego drugiego boju z JDS momentami wyglądały karykaturalnie i desperacko – ale towarzyszyła im ogromna determinacja i zawziętość.

Amerykanin wiedział doskonale, że nieustanna presja jest receptą na to, by do minimum ograniczyć możliwości dos Santosa. Gdy dasz mu bowiem odrobinę czasu, odrobinę przestrzeni, pozwolisz się ustawić, wyczuć dystans – wtedy ryzyko zainkasowania nokautującego ciosu od Brazylijczyka dramatycznie wzrasta. Gdy jednak go przyciśniesz, zmusisz do nieustannej defensywy, do przejmującego strachu przed obaleniem, wtedy znacząco utrudniasz mu wyłowienie tego jednego, jedynego momentu (więcej nie potrzebuje), w którym może cię ustrzelić. Paniczna obawa przed wylądowaniem na deskach sparaliżowała poczynania Cigano w tamtym boju – po pierwsze, trzymał on ręce bardzo nisko, nieustannie będąc gotowym, by bronić obalenia, po drugie (co wynika w dużej mierze z pierwszego), inkasował raz za razem ciosy od Amerykanina.

JDS na wstecznym

Brazylijczyk dysponuje dobrą pracą nóg – innymi słowy, potrafi dobrze kontrolować dystans i znajdować się w pozycjach, z których może razić swoich rywali, samemu jednocześnie będąc względnie bezpiecznym.

GIF 5

Dos Santos błyskawicznie doskakuje do Franka Mira z kombinacją lewy sierp, prawy podbródkowy, by potem odejść w zupełnie innym kierunku niż ten, z którego zaatakował.

Wszystko to jednak zmienia się diametralnie, gdy ktoś napiera na Brazylijczyka z taką pasją i konsekwencją, z jaką czynił to Cain Velasquez w ich drugim starciu. Oczywiście, znajdziemy również pojedyncze przykłady, gdy JDS, będąc na wstecznym, skutecznie raził swojego rywala – jak miało to miejsce chociażby w jego starciu z Frankiem Mirem. Ten ostatni jednak nie stanowił dla Brazylijczyka żadnego zagrożenia w płaszczyźnie zapaśniczej, a i w kickbokserskiej odstawał od Caina. Nie wspominając nawet o tym, że presja wywierana przez Mira w porównaniu z tą, która jest udziałem Velasqueza jest nijak nieporównywalna.

GIF 6, GIF 7, GIF 8

Będąc na wstecznym, JDS nie jest już tak skuteczny, jak wtedy, gdy ma czas na przygotowanie akcji. Na pierwszym gifie cofa się przed szarżującym Roy’em Nelsonem, dwa kolejne natomiast pochodzą z jego drugiej walki z Velasquezem.

Junior dos Santos nie jest typem zawodnika, który chętnie walczy z kontry. Ma okrutną manierę wyprowadzania ciosów, gdy daje krok do tyłu, co powoduje, że rzeczone ciosy nie niosą ze sobą żadnej niemal siły, oraz – co istotniejsze – odsłaniają Brazylijczyka, który wówczas, z jedną nogą w górze, bez stabilizacji pozycji, narażony jest szczególnie na uderzenia rywali (patrz GIF 8). Zwróćmy uwagę, że taki, przykładowo, Lyoto Machida (analiza jego walki z Danem Hendersonem – tutaj, z Philem Davisem – tutaj), kontrując, zatrzymuje się i wykorzystuje impet rywala do zadania kończącego ciosu. To umiejętność, której wyraźnie brakuje Juniorowi (jak i 99% innych zawodników w UFC). Na domiar złego, Brazylijczyk słabo „czuje” oktagon, w szale bitewnym często nie jest świadom, gdzie dokładnie znajduje się siatka. A pamiętajmy, że stojąc przypartym do niej plecami, każdy zawodnik traci 3/4 swojego arsenału – nie ma wówczas bowiem możliwości odpowiedniego ustawienia nóg, co znacząco utrudnia wyprowadzenie jakiegokolwiek skutecznego ciosu.

GIF 9, GIF 10, GIF 11

W swoim ostatnim boju, przeciwko Markowi Huntowi, JDS miał wyraźne problemy z wyczuciem odległości od siatki, dodatkowo często cofając się w linii prostej.

Jak widzimy na powyższych przykładach, Brazylijczyk nadal nie radzi sobie z presją rywali (tu – Marka Hunta), choć można było mieć nadzieje, że druga walka z Velasquezem winna go nauczyć więcej. Starcie z Nowozelandczykiem udowodniło jednak, że jest to autentyczny problem Brazylijczyka, którego źródła wcale nie trzeba upatrywać w doskonałych zapasach Velasqueza. Mogło się bowiem wydawać, że to paraliżujący strach przed obaleniami stanowił przyczynę słabej walki Brazylijczyka na wstecznym. O ile mogę się zgodzić, że odegrał sporą w tym rolę, to jednak w walce z Huntem właśnie Cigano ostatecznie potwierdził, że presja i agresywny atak są czymś, z czym kiepsko sobie radzi bez względu na to, czy istnieje ryzyko obalenia (Velasquez) czy też go brak (Hunt).

GIF 12, GIF 13

Junior dos Santos cofa się w linii prostej na siatkę w walce z Huntem, choć tym razem skutecznie razi go pojedynczyn lewym prostym – w porównaniu do drugiego boju Brazylijczyka z Cainem postęp w tym pięściarskim rzemiośle wydaje się minimalny, co w kontekście trylogii nie wróży Cigano dobrze.

Velasquez vs JDS III

Obaj zawodnicy znają się niemal jak łyse konie. Velasquez doświadczył najgroźniejszej broni dos Santosa w pierwszym starciu, Brazylijczyk natomiast miał wątpliwą przyjemność bycia poniewieranym przez 25 minut przez Amerykanina w ich drugim starciu. Do rewanżu Cigano podchodził bez tej cennej lekcji – teraz zatem może ona stać się jego atutem, pod warunkiem wszak, że wyciągnie z niej wnioski.

GIF 14, GIF 15, GIF 16

Lewy sierp to jedna z ulubionych technik Juniora dos Santosa. Na pierwszym gifie w spektakularny sposób nokautuje Gilberta Yvela, na drugim powala Gabriela Gonzagę, a na trzecim narusza tak mocno Marka Hunta (w starciu bardzo niesłusznie uznanym za jednostronne), że chwilę później po obrotowym kopnięciu Nowozelandczyk już się nie podnosi.

Doskonale wiemy, jaką taktykę przyjmie Cain Velasquez – nie ma sensu zmieniać tego, co było dobre. Spodziewam się raczej drobnych korekt (może więcej kopnięć, może więcej BJJ w parterze etc.), ale w ostatecznym rozrachunku jego gameplan nie ulegnie większej zmianie. Będzie wywierał ciągłą presję, nie dając Brazylijczykowi nawet chwili wytchnienia, ograniczając do minimum momenty, w których JDS będzie mógł pomyśleć o czymkolwiek innym niż rozpaczliwa defensywa. Biorąc pod uwagę poprawę w pracy głową Velasqueza, która nie jest już tak statyczna, jak to onegdaj bywało, pretendent będzie miał przed sobą szalenie trudne zadanie.

GIF 17, GIF 18, GIF 19

Dos Santos jest jednym z niewielu zawodników, którzy chętnie uderzają na korpus, zarówno lewym jak i prawym prostym. Na pierwszych dwóch przykładach jego akcje z walki z Frankiem Mirem, na ostatnim – przeciwko Markowi Huntowi.

W jaki sposób zatem zdefiniować swoją taktykę może Junior dos Santos, aby nie tylko nawiązać równorzędną walkę z Cainem Velasquezem, ale by go pokonać? Przede wszystkim, musimy wziąć pod uwagę, że knockdown, który pod koniec pierwszej rundy Brazylijczykowi zafundował Amerykanin, miał duży wpływ na dalsze losy tego pojedynku. Absolutnie nie twierdzę, że gdyby nie ten cios, Cigano wygrałby – bo już dobrą minutę wcześniej zaczęła wzrastać przewaga Velasqueza – ale jeśli tym razem dos Santos uniknie mocnego razu od mistrza, walka może potoczyć się inaczej. Drugim czynnikiem, który jednak należy traktować z lekkim przymrużeniem oka, jest rzekome przemęczenie/przetrenowanie, którego jakoby przed drugim bojem z Velasquezem doświadczył Brazylijczyk – a co przypłacił słabą kondycją, która już po 2-3 minutach dawała mu się mocno we znaki. Jeśli jest w rzeczonym przetrenowaniu ziarno prawdy, szanse JDS w trzecim starciu rosną.

GIF 20, GIF 21, GIF 22

Brazylijczyk wcześniej ochoczo korzystał z kombinacji lewy sierpowy – prawy podbródkowy. Powyżej oszałamia Roy’a Nelsona, a wcześniej ubił w ten sposób Fabricio Werduma. Najczęściej jednak Cigano zaprzęga do boju potężny prawy sierpowy, czasami poprzedzany markowanym lewym prostym – powyżej powala nim Velasqueza w pierwszej walce (GIF 21) oraz Marka Hunta (GIF 22).

By spróbować odpowiedzieć na pytanie, jak pokonać agresywnego Caina Velasqueza, spróbujmy znaleźć zawodników przypominających go agresją. Niewątpliwie do takowych należą Kevin Gastelum (choć przed nim jeszcze daleka droga, by udowodnić swoją wartość), Matt Brown czy Nick Diaz. Perfekcyjny sposób na pokonanie tego ostatniego zademonstrował swego czasu Carlos Condit. Kluczem było tutaj unikanie klinczu, co możliwe było dzięki umiejętnemu odchodzeniu od siatki w wykonaniu podopiecznego Grega Jacksona. Różnica między tamtym starciem a zbliżającym się bojem Velasquez vs JDS jest jednak taka, że Condit nie musiał trzymać rąk nisko (abstrahujemy trochę od tego, że Diaz lubi uderzać na korpus…), nie musiał obawiać się sprowadzenia, stąd nawet gdy został kilka razy przyparty do siatki, był w stanie szybko stamtąd uciec, nie inkasując ciosów. Czy jednak dos Santos dysponuje wystarczająco dużymi zasobami kondycyjnymi, by przez pięć rund skutecznie uciekać spod siatki, skoro ledwie 2-3 minuty zdołał to robić w drugim pojedynku z Velasquezem?

Nieustępliwy… striker?

Co zatem będzie kluczem do zwycięstwa dla Brazylijczyka, skoro z jednej strony jego cardio – nawet pomimo tego, że bardzo dobre jak na ciężkiego – jest nieporównywalnie słabsze niż Amerykanina, a z drugiej – w dwóch ostatnich walkach zaprezentował się fatalnie, będąc na wstecznym?

Otóż, rozwiązanie wydaje się być tylko jedno – JDS musi zapomnieć o obaleniach, wyzbyć się paraliżującego go strachu przed wylądowaniem na plecach. Strachu, który całkowicie spętał mu ręce w drugim starciu z Velasquezem. Musi po prostu uderzać, wyprowadzać ciosy, szczególnie podbródkowe w momencie, gdy Cain po wystrzelonej serii, opuszcza głowę, idąc po nogi. Cigano powinien atakować, nawet pomimo tego, że ryzyko wylądowania na plecach wzrasta wówczas w tempie geometrycznym. Uważam jednak, że dos Santos do poprzedniego boju podszedł ze zdecydowanie zbyt dużym respektem, nie do końca uzasadnioną bojaźnią w stosunku do zapasów Amerykanina – nie twierdzę, broń, Boże, że są one słabe, ale jednak pamiętajmy, że Brazylijczyk – będąc przez ponad 20 minut tamtejszego starcia w trybie zombie – wybronił aż 66% prób sprowadzeń Velasqueza! A nawet gdy Amerykanin zdołał go obalić, nie miał problemów z unikaniem większych obrażeń, błyskawicznie z powrotem przenosząc walkę do stójki, gdzie… znów dostawał łomot, obawiając się kolejnego sprowadzenia. Wobec tego uważam, że na UFC 166 winien oczyścić swoją głowę z paniki przed obaleniem i skupić się na tym, by samemu ustrzelić Velasqueza – pamiętajmy bowiem o tym, że udaną obroną sprowadzeń nie wygrywa się walk.

Jeśli Cain jest jednym z bardzo nielicznych fighterów, których nie deprymuje nieudane, choćby i pokracznie wyglądające, sprowadzenie, to Junior winien stać się tym niezwykle rzadkim okazem strikera, który po tym, jak zostaje obalony, nadal potrafi atakować w stójce, nie będąc sparaliżowanym ryzykiem kolejnego wylądowania na plecach. Sztuka to nie lada, a przykłady doskonałych kickbokserów, którzy nie potrafili się „otworzyć” w stójce ze strachu przed sprowadzeniem, można mnożyć. Dos Santos jednak mierzy wysoko – tam, gdzie wymagania są znacznie wyższe niż w 99% innych walk w UFC, stąd jeśli marzy o odzyskaniu pasa mistrzowskiego, musi wspiąć się na absolutne wyżyny swoich możliwości.

Nie podlega dyskusji to, że zaproponowana przeze mnie taktyka może skończyć się tym, że Velasquez po raz drugi pozamiata oktagon dos Santosem, ale… jeśli Cigano nie podejmie ryzyka, skończy tak, jak poprzednim razem.

fot. ufc.com / Zuffa LLC

…………………

Pozostałe części cyklu Sierpem:

Omielańczuk vs Guelmino – jak ubić Huna?
Hallmann vs Trinaldo – czym dysponuje Massaranduba?
Fenomen Conora McGregora
Machida vs Davis – kontrowersja czy skandal?
Weidman detronizuje Silvę
Analiza stójki Chrisa Weidmana
Szczwany lis Fabricio Werdum
Jak JDS znokautował Hunta?
JDS vs Hunt – analiza przed walką
Czy Daniel Cormier to Fedor 2.0?
Gegard Mousasi – archetyp fightera
Held nie ubił Jansena – analiza
Held vs Jansen – jak w stójce ubić Dave’a cz. II
Held vs Jansen – jak w stójce ubić Dave’a
Machida nieuchwytny dla Hendersona
Aldo vs Edgar – analiza rund mistrzowskich
Aldo vs Edgar – analiza pierwszych 3 rund
Jak Pettis ubił Cerrone
Velasquez vs JDS II – analiza walki
Boks Juniora dos Santosa
Stójkowy arsenał Nate’a Diaza
Te Huna i jego boks
Co na GSP ma Condit