Sierpem #21 – fenomen Conora McGregora

Fani MMA snują czasami fantazje na temat tego, co by się stało, gdyby ulepić super zawodnika z siłą ciosu Dana Hendersona, szczęką Mauricio Shoguna Ruy, kondycją Bensona Hendersona, sercem do walki Antonio Minotauro Nogueiry.. I tak dalej.

Spieszę wyjaśnić, że nie, z wymienionych na wstępie legend – o ile na tym etapie karier możemy do nich już zaliczyć Bensona Hendersona – nie stworzylibyśmy bohatera dzisiejszego odcinka Sierpem, Conora McGregora – zawodnika, który od dłuższego czasu robi furorę w Europie, a od kilku miesięcy również i na całym świecie za sprawą kapitalnego debiutu w UFC, gdzie w sześćdziesiąt siedem sekund zdeklasował solidnego Marcusa Brimage’a. Nie ma jednak tego złego, co by na dobre nie wyszło – błyskotliwy Irlandczyk nie bije może tak mocno, jak Dan Henderson, nie ma być może szczęki Shoguna, kondycji Bensona czy serca Nogueiry – choć absolutnie wykluczyć nie można, że na przestrzeni swojej arcyciekawie zapowiadającej się kariery udowodni, że jednak wszystko to miał! – za to już teraz stwierdzić można, iż pod pewnymi względami przypomina innych wielkich tego sportu.

W kontekście szalenie interesująco zapowiadającego się starcia 25-letniego Irlandczyka z 21-letnim i nie mniej utalentowanym Maxem Holloway’em na UFC Fight Night 26 (kiedy ostatnim razem tak ogromne zainteresowanie wywoływało starcie zawodników, którzy łącznie mają ledwie 46 wiosen?) przyjrzymy się bliżej postaci McGregora, analizując jego styl walki, umiejętności stójkowe oraz cechy, dzięki którym w przyszłości może stać się jedną z najjaśniej świecących gwiazd światowego MMA.

Być jak Lyoto Machida

Zawodnicy walczący z kontry przeważnie wzbudzają spore zainteresowanie fanów oraz ekspertów większych i mniejszych połączone ze swego rodzaju podziwem dla trudnej tej sztuki – zwłaszcza jeśli fighterzy z kontrującego stylu uczynili maestrię. Do takich unikatowych i na swój sposób wyjątkowych przedstawicieli MMA z pewnością zaliczyć możemy brazylijskiego wirtuoza Lyoto Machidę. Co wspólnego ma karateka z największymi sukcesami w MMA (przemilczmy GSP) z naszym irlandzkim bohaterem? Otóż, Notorious również do perfekcji niemal opanował sztukę wykorzystania agresji swoich rywali przeciwko nim samym, prezentując bajeczną wręcz pracę z kontry. Oczywiście, McGregor nie został przetestowany w starciach z tak klasowymi zawodnikami, jak Machida, ale to, co pokazywał dotychczas, jest wystarczające, by czynić już teraz, być może lekko nieśmiałe, porównania z błyskotliwym Brazylijczykiem. Tym bardziej, że nie tylko sama walka z kontry upodabnia go do karateki z Brazylii – także i postawa Conora w oktagonie bliźniaczo przypomina to, jak w czasie starcia prezentuje się Machida.

Obaj walczą z odwrotnych pozycji, z wyprostowanym, czasami lekko odchylonym do tyłu tułowiem i wysoko uniesioną głową, obaj też tylko sporadycznie przenoszą ciężar ciała na przednią nogę, na ogół rozkładając go równomiernie lub też wręcz przenosząc do tyłu – wszystko to powoduje, że mogą doskonale i niezwykle sprawnie wycofywać się, zadając jednocześnie kontrujące ciosy. Na skutek takiej postawy i wybornej umiejętności kontrolowania dystansu szalenie trudnym zadaniem dla ichniejszych oponentów jest dosięgnięcie głowy Brazylijczyka i Irlandczyka – jest ona bowiem najbardziej oddaloną od rywala częścią ciała. Obaj dzięki temu praktycznie nie muszą trzymać gardy, a przynajmniej nie tak wysoko, jak często wymaga się tego od innych zawodników.

GIF 1, GIF 2, GIF 3

Firmowa akcja McGregora to kontra krótkim lewym sierpem po zejściu do boku z linii ciosu rywala. Przekonał się o tym ponad dwa lata temu Artur Sowiński (GIF 1). Pomimo tego, że czasami McGregor pudłuje (GIFy 2 i 3 z walki z Davem Hillem), to technika ta jest jego zdecydowanie najgroźniejszą bronią.

GIF 4, GIF 5, GIF 6

Warto zwrócić uwagę na to, z jakiego kąta wyprowadza swoją firmówkę McGregor. Rywal po tym jak pruje powietrze, znajduje się ustawiony bokiem do frontalnie skierowanego w jego kierunku Irlandczyka, co z jednej strony całkowicie wyłącza jego ofensywne możliwości, z drugiej narażaja go na przyjęcie dewastującego uderzenia. Na powyższych przykładach McGregor powala w ten sposób Ivana Buchingera (knockdown na GIFie 4 i nokaut na GIFie 5) oraz narusza Marcusa Brimage’a (GIF 6) w swoim pierwszym starciu w UFC.

Naturalnie, taka postawa ma też wady, z których bodaj największą jest fakt, iż rywale Machidy i McGregora mają swobodny niemal dostęp do frontalnej nogi naszych bohaterów, która jest najbardziej wysuniętą i narażoną na ostrzał częścią ciała – jak pokazał Mauricio Shogun Rua w pierwszym starciu z Machidą, umiejętne wykorzystanie tego niuansu może przynieść nie lada sukcesy, choć, naturalnie, łatwiej opisać to w teorii, aniżeli wykonać w praktyce. Innym skutkiem takiej a nie innej postawy jest trudność z wyprowadzaniem potężnych ciosów, ale też dla wspomnianej dwójki nie jest to szczególnym problemem, bowiem obaj wykorzystują chętnie impet rywali lub ich całkowite odsłonięcie do tego, by powalić ich na deski.

Być jak Nick Diaz

Tak, można się zastanawiać, co wspólnego mają wspomniany wcześniej Lyoto Machida oraz będący niemalże jego przeciwieństwem Nick Diaz. Otóż, niewiele. Connor McGregor jednak stanowi swego rodzaju pomost między tymi dwoma zawodnikami. O ile Brazylijczyk z reguły nieustannie czeka na szarżę rywali, samemu bardzo sporadycznie podejmując próby własnej ofensywy bądź też prowokowania rywali do ataku, czasami przypłacając to porażkami, to już Nick Diaz jest tego całkowitym zaprzeczeniem, bowiem od samego początku z pełną mocą napiera na swoich przeciwników, nieustannie wywierając na nich presję i prezentując permanentną niemalże agresję. Gdzie jest w tym wszystkim Conor Mcgregor? Otóż, znajduje się on po środku – z jednej bowiem strony, podobnie jak Diaz, od samego początku spycha swoich rywali do defensywy, nie pozwalając im na choćby sekundę wytchnienia i często kąsając ich frontalnymi kopnięciami bądź ciosami prostymi; z drugiej strony natomiast robi to tylko po to, by sprowokować ich do wyprowadzenia rozpaczliwej szarży, którą, podobnie jak Machida, skontruje – w jego przypadku na ogół kapitalnym krótkim lewym sierpem, któremu towarzyszy odejście do boku. Stanowi to swego rodzaju hybrydę – McGregor nie czeka tak biernie na ataki swoich rywali, jak czyni to czasami Machida, ani nie atakuje ich tak agresywnie jak Diaz – za to wywiera na nich ciągłą presję, aktywnie prowokując do wyprowadzenia szarży, która kończy się dla nich w opłakany sposób.

GIF 7, GIF 8

Zarówno Nick Diaz (po lewej w starciu ze Scottem Smithem), jak i Conor McGregor (po prawej w walce ze Stevem O’Keefe) rozpoczynają swoje pojedynki w bliźniaczo podobny sposób, błyskawicznie spychając rywali do głębokiej defensywy, jednocześnie starając się swoją prawą ręką skontrolować lewą rękę przeciwnika. Diaz chce jednak utrzymać oponenta pod siatką, a McGregor marzy, aby zdesperowany przeciwnik wystrzelił z szarżą, nadziewając się na kontrę.

Czy wywieranie presji na rywalu to jedyne wspólne cechy McGregora i Diaza? Absolutnie nie – obaj panowie są bowiem także mistrzami prowokacji w klatce, obaj sporo gestykulują, obaj często opuszczają gardę, wreszcie obaj często walczą z wyciągniętymi przed siebie rękoma. Ta ostatnia rzecz odgrywa ważną rolę zarówno w taktyce Amerykanina, jak i Irlandczyka – obaj w ten sposób kontrolują przednią rękę swoich ustawionych klasycznie rywali, całkowicie neutralizując ichniejszy lewy prosty. Wszystko to możliwe jest dzięki dużemu zasięgowi ramion, którym obaj zawodnicy mogą się pochwalić na tle swoich dywizji.

GIF 9, GIF 10, GIF 11

McGregor permanentnie razi swoich rywali frontalnymi kopnięciami, zza których jest praktycznie nieosiągalny, aktywnie prowokując ich do wystrzelenia z własnymi ciosami, które potrafi kapitalnie kontrować.

GIF 12, GIF 13, GIF 14

Czasem rolę frontkicka pełni też kros McGregora, któremu na ogół towarzyszy wcześniejsze skontrolowanie lewej ręki rywala swoją prawą (GIF 12 z walki z Buchingerem). Co warte podkreślenia, Irlandczyk często też korzysta z ciosów na korpus (GIF 13 z walki z Hillem) oraz z lewego okrężnego kopnięcia, jeśli rywal znajduje się przy siatce (GIF 14 również ze starcia z Hillem). Należy podkreślić też nieustanny balans tułowiem i głową, którym Irlandczyk stara się zmylić swoich przeciwników.

Nick Diaz wzbudza tak wiele emocji nie tylko dlatego, że w oktagonie prezentuje agresję w czystej i niezmąconej postaci, ale też dlatego, że nie inaczej zachowuje się przed walką. Ileż to razy po ważeniu zawodników w przededniu gali apetyty fanów na starcie Diaza – i tak za każdym razem bardzo duże – rosły do astronomicznych rozmiarów na skutek emocji towarzyszących spotkaniu zawodników oko w oko w dniu ważenia? Nie inaczej jest w przypadku Conora McGregora, który także w ten sposób podkręca do granic możliwości swoje walki, czyniąc dla zniecierpliwionych fanów nieznośnymi ostatnie godziny przed starciem i jednocześnie mocno podkręcając swoje notowania u speców odpowiedzialnych za marketing. McGregor wie, jak sprzedawać walki i wychodzi mu to nie mniej naturalnie, niż Nickowi Diazowi.

GIF 15, GIF 16

W przypadku Diaza (powyżej na ważeniu z BJ Pennem) oraz McGregora (z Davem Hillem) na fajerwerki możemy liczyć już przy okazji ważenia. Obaj zawodnicy dają wtedy prawdziwe show – powyższe to tylko dwa przykłady i to wcale nie najbardziej efektowne. Obu stać na znacznie więcej.

Czy to się komuś podoba, czy nie, jest to istotny element, który mocno przyspieszyć może uzyskanie statusu gwiazdy i całej masy profitów z tym związanych.

Być jak.. Muhammad Ali?

Tak, McGregor nikogo jeszcze nie pokonał, ba, stoczył ledwie jedną walkę w najlepszej na świecie organizacji. I, zgadza się, tak, istnieje ryzyko, że dobry zapaśnik całkowicie zneutralizuje jego stójkowe zapędy i powyciera deski Irlandczykiem niczym wprawna Ukrainka szmatą podłogę. Jasne, zdaję sobie z tego sprawę, wiem, że na tym etapie jego kariery porównanie tego niemalże żółtodzioba do jednego z największych w historii sportów walki może wydać się nie tylko absurdalne, ale i niesmaczne.

GIF 17, GIF 18, GIF 19

McGregor doskonale operuje krótkimi podbródkowymi z obu rąk – rzuca je zarówno w ofensywie (prawy podbródkowy – lewy prosty), inicjując kombinacje (GIF 17 z walki z Buchingerem), jak i w kontrze (lewy podbródkowy – prawy sierp), szczególnie w bojach z niższymi rywalami (GIFy 18 i 19 z walki z Brimage). Ciosy rzucane przez McGregora nie ważą może jakoś szczególnie dużo (są krótkie i rzucane z wyprostowanej pozycji), ale są szalenie precyzyjne, uderzane z różnych kątów i niezwykle szybkie – wszystko to składa się na dewastujące zniszczenia, które powodują u zaskoczonych rywali.

Cóż jednak poradzić – charyzma bijąca od Conora McGregora jest momentami tak namacalna, że można by kroić ją nożem, gdyby akurat ktoś miał takowy pod ręką. Niemalże bezwiednie prowadzi do skojarzeń z największymi osobowościami sportów walki. Irlandczyk stawia przed sobą niezwykle ambitne i najwyższe z możliwych celów, pragnąc być absolutnie najlepszy zawodnikiem MMA w historii. Ba, nie ukrywa, że już teraz się nim czuje i pozostaje jedynie kwestia przekonania do tego wątpiących. MMA jest miłością jego życia i jeśli często słyszymy, że dla tego czy tamtego Khalidova to przede wszystkim praca czy sposób na zarobienie pieniędzy, to z której strony by nie spojrzeć, Conor McGregor od takiego podejścia jest tak daleki, jak to tylko możliwe. Zaczynał w zasadzie od zera, porzucając pracę hydraulika, kocha ten sport, w nim realizuje swoje marzenia, a do tego jest nieprawdopodobnie pewny siebie – w pozytywnym tego słowie znaczeniu. Jeśli chcielibyśmy znaleźć personifikację mentalności zwycięzcy to bez wątpienia Irlandczyk nadawałby się do takiej roli jak mało kto. Jak sam twierdzi, w klatce nie walczy z przeciwnikami, szanuje ich, ale oni nie mają najmniejszego znaczenia – walka MMA to bój z samym sobą, z okiełznaniem swoich słabości i wykorzystaniem mocnych stron.

GIF 20, GIF 21, GIF 22

Nie można również McGregorowi odmówić kreatywności i efektowności podczas pojedynków. Wachlarz niekonwencjonalnych technik Irlandczyka jest przebogaty i prawdopodobnie jeszcze nie raz nas czymś zaskoczy.

Również i sam wizerunek McGregora ma w sobie coś niepowtarzalnego – nienagannie ubrany, na poły konserwatywny dżentelmen z muszką pod szyją oraz.. irokezem na głowie. Tradycja i nowoczesność, elegancja i szaleństwo. Jeśli za jego unikatowym wizerunkiem będą szły także wyniki sportowe – a wszelkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że inaczej być po prostu nie może – to McGregor może stać się tym, za kogo już teraz się uważa – największym zawodnikiem w historii MMA.

Conor McGregor na konferencji prasowej po UFC on Fuel TV 9, gdzie zdeklasował Marcusa Brimage’a.

Conor McGregor vs Max Holloway

Młody Hawajczyk jest tym, który spróbuje zatrzymać charyzmatycznego Irlandczyka i absolutnie nie pozostaje bez szans. Holloway to ciągle rozwijający się, utalentowany striker, który ma już za sobą drogę od totalnie ofensywnie usposobionego uderzacza rzucającego co chwila spinning shits na lewo i prawo, którym był w walce z Dustinem Poirierem do znacznie bardziej wyrafinowanego taktyka, który w trakcie pojedynku kontroluje zarówno swoje emocje, jak i młodzieńcze zapędy, każące mu za wszelką cenę znokautować rywala. Czy Holloway stanie się dla McGregora tym, kim dla Machidy stał się Shogun? Czy wykorzysta ustawienie Irlandczyka i będzie regularnie okopywał jego nogi? Czas pokaż, choć.. czas młodziutkiego Holloway’a prawdopodobnie jeszcze nadejdzie.

…………………

Pozostałe części cyklu Sierpem:

Machida vs Davis – kontrowersja czy skandal?
Weidman detronizuje Silvę
Analiza stójki Chrisa Weidmana
Szczwany lis Fabricio Werdum
Jak JDS znokautował Hunta?
JDS vs Hunt – analiza przed walką
Czy Daniel Cormier to Fedor 2.0?
Gegard Mousasi – archetyp fightera
Held nie ubił Jansena – analiza
Held vs Jansen – jak w stójce ubić Dave’a cz. II
Held vs Jansen – jak w stójce ubić Dave’a
Machida nieuchwytny dla Hendersona
Aldo vs Edgar – analiza rund mistrzowskich
Aldo vs Edgar – analiza pierwszych 3 rund
Jak Pettis ubił Cerrone
Velasquez vs JDS II – analiza walki
Boks Juniora dos Santosa
Stójkowy arsenał Nate’a Diaza
Te Huna i jego boks
Co na GSP ma Condit

fot. MMAJunkie.com, CageWarriors.com