Sierpem #30 – wyborni szachiści, Machida vs Mousasi

Obrona przed uderzeniami

Osławione striking defence. Nie trzeba tłumaczyć, dlaczego obrona przed uderzeniami jest niezwykle istotna, bo każdy jest sobie w stanie wyobrazić, co stałoby się z zawodnikiem, który takową obroną nie dysponuje. Czym jednak jest striking defence? Generalnie istnieją trzy sposoby obrony przed uderzeniami:

• unikanie ciosów – to zdecydowanie najlepsza metoda, która powoduje, że rzucający cios rywal traci balans (wyobraźcie sobie zawodnika rzucającego potężny sierpowy, który chybia), dzięki czemu jest doskonałym celem do ataku,
• parowanie/odbijanie/zbijanie ciosów – z zasady jest to metoda nieco gorsza niż uniknięcie ciosów, bo z jednej strony może prowadzić do przerwania akcji rywala, zaburzenia jej rytmu, ale nie powoduje ona w tak dużym stopniu utraty przez niego równowagi,
• blokowanie ciosów – oczywiście, znacznie lepsze blokowanie ciosów niż ich przyjmowanie na szczękę, ale w porównaniu z unikaniem i parowaniem ciosów blokowanie daje najmniejsze możliwości wyprowadzenia kontry obrońcy oraz najmniej zaburza rytm akcji atakującego (dla płynności przeprowadzanego przezeń ataku, nie ma większego znaczenia, czy trafi w szczękę czy też w rękę przeciwnika znajdującą się przy szczęce).

Naturalnie, istnieją zawodnicy, którzy z chociażby blokowania uczynili maestrię, ale w ogólnym rozrachunku najkorzystniej jest ciosów unikać, czyli powodować, by rywal chybiał. Każdą z tych metod stosować można przy wykorzystaniu różnych technik, ale na tym etapie nie będziemy się w to zagłębiać.

Mając ten krótki wstęp za sobą, króciutko przyjrzyjmy się, co Lyoto Machida i Gegard Mousasi robią, by nie zostać trafionymi przez rywali.

W przypadku Brazylijczyka sprawa jest aż nadto oczywista. Machida wykorzystuje w tym celu pracę swoich nóg, czyli kontrolę dystansu. Utrzymuje swoich rywali na dystans, gdy nie chce zostać trafionym, a jeśli przestrzelą, błyskawicznie go skraca, wyprowadzając kontry. Jak wspomniałem przy okazji ustawienia Lyoto, bardzo rzadko trzyma on gardę, sporadycznie balansuje tułowiem i głową – wszystkie te techniki zastępuje mu świetna praca nóg, dzięki której jest w stanie w idealnym momencie zrobić pół kroku do tyłu/boku, powodując, że cios odsłaniającego się i tym samym narażonego na kontrę rywala pruje powietrze.

GIF 18, GIF 19, GIF 20

Przykłady doskonałej pracy Machidy w defensywie w potyczkach z Danem Hendersonem. Zwracam uwagę na fakt trzymania lewej ręki wysoko przez Brazylijczyka, który świadomy był petardy drzemiącej w prawicy Amerykanina. Warto także zwrócić uwagę na to, jak ładnie Smok schodzi z linii ciosu, nie dając się zamknąć pod siatką. Pamiętajmy jednak, że Mousasi nie jest typem zawodnika – jak Hendo – który zamyka oczy i szarżuję z potężnymi cepami na swojego rywala.

Grzechem jednak byłoby nie wspomnieć o tym, o czym ostatnio w wywiadzie w MMA Hour mówił Gegard Mousasi – Smok wyprowadzając swoje kontry, sam się odsłania i to dość mocno, obniżając ręce (jak to w karate…). Przykłady takiego zachowania znajdziemy w jego drugiej walce z Mauricio Ruą, potyczce z Jonem Jonese, a także – paradoksalnie – w starciu z Ryanem Baderem. W dwóch pierwszych Machida okrutny ten nawyk przypłacił wylądowaniem na deskach, w starciu z Baderem natomiast miał szczęście, że jego cios był szybszy.

GIF 21, GIF 22, GIF 23

W drugim starciu z Shogunem (GIF 21) Machida trafia swoim firmowym kolanem na korpus Ruy, ale rozochocony rusza do ataku, za co zostaje skarcony potężnym prawym overhandem, po którym ląduje na deskach. Podobnie zakończył się jego szturm wyprowadzony również lewą ręką na Jona Jonesa (GIF 22) – Amerykanin wykorzystał nisko obniżoną tym razem prawą rękę Brazylijczyka, trafiając go potężnym lewym, który oznaczał dla Smoka początek końca. Zapowiedź tego widzieliśmy już wcześniej, gdy Bones naruszył Brazylijczyka prawym na szczękę nad opuszczoną – tym razem lewą – ręką Smoka (GIF 22).

Drugą szpilkę, którą delikatnie wbiłbym w Brazylijczyka, jest sposób, w jaki (nie) radzi sobie z lowkingami, czego najlepszym przykładem były jego boje z Shogunem. Nie jest to do końca jego wina, bo w dużej mierze niezdolność do bronienia niskich kopnięć wynika ze stylu Smoka. Otóż, jak pamiętacie, walczy on z wyprostowaną, a nawet lekko odchyloną do tyłu sylwetką, co powoduje, że właśnie jego wykroczna noga znajduje się najbliżej rywala, będąc narażoną na kopnięcia. Gdy wycofuje się, unikając ciosów rywali, z tułowiem i głową odchylonymi do tyłu, właśnie nogi są częścią ciała, która jest ostatnia, która wycofuje się najwolniej, pozostając najbliżej nacierającego rywala. Jak pewnie pamiętacie, Shogun miał problemy z trafieniem wycofującego się Machidy w głowę, ale odchylony Smok zostawiał nogi, z czego skrzętnie korzystał Rua. Jak wspominałem wcześniej, Gegard kopie mocno, ale na szczęście Machidy nie sposób porównać go pod względem lowkingów do Shoguna.

GIF 24, GIF 25, GIF 26

W pierwszym starciu z Shogunem Lyoto Machida przyjął masę lowkingów, które w 5-rundowym boju w dużej mierze wpłynęły na jego mobilność. Co prawda za każdym razem starał się odpowiadać na nie, ale to kopnięcia Ruy siały zdecydowanie większe spustoszenie. Na GIFie 24 Rua atakuje potężnym lowkingiem, cały czas trzymając ręce wysoko – Machida odpowiada ciosem, ale zostaje on w dużej mierze zablokowany. Na dwóch kolejnych przykładach Shogun obija korpus Smoka i choć Lyoto odgryza się, jak może, to siłą kopnięć i twarda szczęka Shoguna odegrały w tamtym starciu kluczową rolę. Warto zaznaczyć, że znacznie częściej jednak Shogun atakował w inny sposób – zmuszając Machidę do wycofywania się, okopywał jego nogi, które jako ostatnie znikały z pola rażenia Maurycego.

Jak natomiast sprawa z obroną przed uderzeniami ma się z Gegardem? Najkrócej rzecz ujmując, jest on (kick)bokserem, nie karateką. W boks wliczone jest przyjmowanie ciosów na głowę, choć akurat Mousasi nie jest jednym z zawodników, którzy ochoczo przyjmą uderzenie rywala, by oddać swoim własnym. Dreamcatcher jest zawodnikiem agresywnie walczącym, nieustannie wywierającym presję. Jeśli mierzy się z zawodnikami niższymi, robi to, co powinien robić wyższy w momencie ataku rywala – odchyla korpus i głowę do tyłu, wycofując się do boku, odrobinę w stylu właśnie Lyoto. Jeśli z kolei mierzy się z rywalami przewyższającymi go warunkami fizycznymi (Mike Kyle), trzyma wysoką, szczelną gardę.

GIF 27, GIF 28, GIF 29

Gegard Mousasi ochoczo odchyla się do tyłu, jednocześnie umiejętnie schodząc do boku. Na ogół trzyma ręce relatywnie nisko, polegając właśnie na balansie tułowia i głowy oraz pracy nóg. Z większym respektem podszedł do walki z Mikem Kyle (GIF 29), trzymając ręce wyżej i blokując/zbijając niektóre ciosy. Podobnie jak Machida, Mousasi jest zawsze gotowy do kontry w momencie ataku ze strony przeciwnika.

Gegard zdecydowanie przewyższa Machidę pod względem balansu tułowia i przede wszystkim dynamicznie zmieniającej pozycję głowy. Zarówno w ataku, kontrataku a także defensywie jego głowa nigdy nie pozostaje statycznym celem, co dramatycznie utrudnia zadanie próbującym trafić go rywalom. Ormianin chętnie też zbija lub blokuje ciosy oponentów w momencie, gdy chce wyprowadzić kontrę – to spora różnica w porównaniu z Machidą, który preferuje unikanie ciosów, gdy ma zamiar wystrzelić z kontrą.

GIF 30, GIF 31

Jako kickbokser Dreamcatcher bardzo dobrze broni lowkingów, rzadko przenosząc ciężar ciała na wykroczną nogę. Powyżej unika niskich kopnięć Thierry’ego Sokoudjou (GIF 30) oraz Ovince’a St. Preuxa (GIF 31).

Werdykt

Werdykt nie jest sprawą łatwą. Niby automatycznie narzuca się teza, że striking defence Machidy to najwyższa z możliwych półek w MMA, ale jednak poważną rysę na tym wizerunku stanowi odsłanianie się Brazylijczyka w momencie, gdy sam przechodzi do ataku – jego ręce wędrują wówczas nisko, głowa pozostaje nieruchoma. Gdy weźmiemy pod uwagę ten fakt oraz doskonale pracującego tułowiem i głową Mousasiego, który w tych elementach pozostawia w tyle Machidę, to ostatecznie uznaję, że obaj zawodnicy pod względem obrony przed uderzeniami w stójce prezentują bardzo zbliżony – cholernie wysoki! – poziom. Obaj umiejętnie schodzą z linii ciosów, a gdy atakują, starają się odchodzić w innym kierunku niż ten, z którego wyprowadzili ofensywę. I choć obaj czasami o tym zapominają, to rzeczona nieuwaga kosztowała Brazylijczyka dwukrotnie (przeciwko Shogunowi i Jonesowi) znacznie więcej.

Podsumowując, przewagę Machidy polegającą na preferencji do unikania ciosów niweluje różnorodność w tej materii prezentowana przez Mousasiego (blokowanie, zbijanie, unikanie), który może w żadnej z nich nie jest arcymistrzem, ale w każdej prezentuje bardzo wysoki poziom. Dysponuje też lepszą pracą głowy. Ostatecznie zatem obaj zawodnicy otrzymują po 0,5 punktu.

Aktualny wynik

Machida – 2
Mousasi – 2

Teraz przyjrzymy się nastawieniu obu zawodników…