UFC Fight Night 41 – relacja i wyniki

Relacja i wyniki gali UFC Fight Night 41 wraz z propozycjami kolejnych walk dla wszystkich zawodników.

185 lbs: Gegard Mousasi > Mark Munoz (poddanie – duszenie zza pleców)

Zgodnie z przewidywaniami realistów i wbrew nadziejom fantastów Gegard Mousasi zdominował Marka Munoza, poddając go w końcówce pierwszej rundy.

Filipińczyk od samego początku był niezwykle przewidywalny, polując na obalenie, ale nisko opuszczona pozycja Ormianina oraz mocno podszlifowane zapasy pozwalała mu w zarodku dusić próby sprowadzenia walki do parteru przez Munoza. Co prawda, dwa razy Mousasi dał się złapać, ale jego parterowa błyskotliwość, wsparta doskonałym balansem ciała pozwoliły mu nie tylko uniknąć problemów, ale odwracać sytuację na swoją korzyść w momencie, gdy Munoz już witał się z gąską, myśląc, że położy na plecach Chwytacza Snów. We fragmentach stójkowych była to w zasadzie gra do jednej bramki – Gegard utrzymywał rywala na dystans szybkimi jabami, prawdopodobnie najlepszymi w całej dywizji, jeśli nie w całym UFC. Klincz w swoim stylu rozrywał ostrą serią na korpus i głowę.

Doskonałym występem Mousasi zapracował sobie na walkę z kimś z czołówki dywizji. Myślę, że nie jestem jedynym, który bardzo chętnie obejrzałby rywalizację Ormianina z Lukiem Rockholdem, nawet pomimo tego, że Amerykanin ma na celowniku Vitora Belforta. Rewanż z Ronaldo Souzą również byłby interesujący, ale to chyba jednak za wcześnie dla Mousasiego na walkę z mającym na koncie trzy wygrane w UFC Brazylijczykiem. Opcjami dla Chwytacza Snów są też Tim Kennedy oraz Yoel Romero, ale w mojej opinii walka dwóch byłych mistrzów Strikeforce w dwóch różnych kategoriach wagowych czyli Mousasiego i Rockholda – ze zwycięzcą będącym o jedną walkę od boju o pas mistrzowski – miałaby największy sens. A zatem…

Proponowane walki:

Gegard Mousasi vs Luke Rockhold
Mark Munoz vs Francis Carmont

185 lbs: CB Dollaway > Francis Carmont (decyzja jednogłośna)

Francis Carmont został pokonany swoją własną bronią – zapasy i kontrola pozycji w wykonaniu CB Dollaway’a w drugiej i trzeciej rundzie zadecydowały o zwycięstwie Amerykanina i Francuz na własnej skórze doświadczył, jak w pojedynku z nim czuć musiał się, przykładowo, Costas Philippou. Wracając do właściwego pojedynku jednak, w stójce, której najwięcej uświadczyliśmy w najciekawszej, pierwszej rundzie, nieco lepiej prezentował się Francuz, ale to on wylądował na deskach po jednym z ciosów Dobermana, co w mojej opinii dało temu ostatniemu wygraną także w tej odsłonie.

Ostatecznie, nadal pewna stójkowa pasywność oraz brak odpowiedzi na zapasy Amerykanina doprowadziły do czwartego zwycięstwa Dollaway’a w pięciu ostatnich walkach. Gdyby nie kontrowersyjna porażka z Timem Boetschem miałby na koncie już pięć zwycięstw z rzędu. Tym samym notujący ogromny progres formy Doberman wdziera się do szerokiej czołówki dywizji średniej.

Proponowane walki:

CB Dollaway vs Yoel Romero
Francis Carmont vs Mark Munoz

185 lbs: Sean Strickland > Luke Barnatt (decyzja niejednogłośna)

Gdy Sean Strickland przez całą pierwszą rundę walczył na wstecznym, próbując okazjonalnych lewych prostych, miałem wrażenie, że na coś czego, do czegoś się szykuje, chce jakoś zaskoczyć Luke’a Barnatta. Nic z tego jednak – Amerykanin kontynuował swoją taktykę walki na wstecznym, która w 80% skupiała się na unikaniu niemrawych ataków Brytyjczyka i w 20% na próbach odpowiadania pojedynczymi prostymi. No, może odrobinę przesadzam, bo Amerykanin zaliczył nawet jedno obalenie, z którego jednak niewiele wynikło. Obaj zawodnicy podeszli do siebie z nadmiernym szacunkiem, bojąc się podjęcia jakiegokolwiek większego ryzyka.

Ostatecznie punktowałem tą walkę 29-28 Barnatt, ale sędziowie mieli inne zdanie, orzekając niejednogłośne zwycięstwo Stricklanda. Amerykanin narzekał na prawą rękę po walce, ale wydaje mi się, że jej kontuzji nabawił się dopiero w trzeciej rundzie, co oznaczałoby, że przyjęta przez niego taktyka „Jestem Lyoto Machidą, ale korzystam tylko z lewego prostego”, była w pełni zamierzona i w żaden sposób nie wynikała z urazu. Tym niemniej, wygranych się nie sądzi… Strickland szlifuje rekord do 15-0, a Barnatt zalicza pierwszą w karierze porażkę.

Proponowane walki:

Sean Strickland vs Caio Magalhaes
Luke Barnatt vs Lorenz Larkin

145 lbs: Tom Niinimaki vs Niklas Backstrom

Faworyzowany Tom Niinimaki udanie rozpoczął starcie z Niklasem Backstromem, szybko przenosząc walkę do parteru, gdzie pracował nad przejściem pozycji. Szwed jednak bronił się bardzo dobrze, a gdy walka przeniosła się do stójki, udanie bronił prób obaleń w wykonaniu Fina. Gdy ten pracował nad kolejnym sprowadzeniem, dał się złapać w ciasną gilotyną, co stanowiło poważne ostrzeżenie, by nie lekceważyć długich kończyn Backstroma. Niinimaki ostatecznie uwolnił się z morderczego chwytu, ale po tym jak walka z powrotem przeniosła się do stójki, przyjął potężne kolano na szczękę, które teoretycznie powinno go znokautować – Tom zachował jednak resztki świadomości, przenosząc walkę jeszcze raz do parteru, ale w tym samym momencie Niklas zapiął ciasne duszenia, zmuszając rywala do odklepania.

Backstrom dokonał tego, czego dokonać nie był w stanie wytrawny grappler Rani Yahya. Wartości temu zwycięstwu dodaje jeszcze fakt, że wziął tę walkę w zastępstwie, mając ledwie dwa tygodnie na przygotowanie się. Niinimaki zapomniał chyba, że swoją przygodę ze sportami walki dysponujący doskonałymi warunkami fizycznymi Szwed rozpoczynał od BJJ. Najcenniejsze zwycięstwo w karierze ledwie 24-letniego Szweda wróży mu ciekawą przyszłość w UFC.

Proponowane walki:

Niklas Backstrom vs Felipe Arantes
Tom Niinimaki vs Andre Fili

155 lbs: Nick Hein > Drew Dober (decyzja jednogłośna)

Tak, jak przewidywałem, Judo Nicka Heina okazało się o wiele bardziej wartościowe pod MMA niż Muay Thai Drew Dobera. Dość niespodziewanie jednak walczący z kontry Niemiec był też bardziej skuteczny w płaszczyźnie stójkowej, rażąc odsłaniającego się w atakach Amerykanina potężnymi lewymi sierpowymi. Dołożył do tego kilka doskonałych obaleń oraz świetną obronę przed nimi, co zaprowadziło go do zwycięstwa na punkty. Doberowi trzeba oddać, że czerep ma nie od parady – liczba potężnych ciosów, jakie przyjął, a które nie zrobiły na nim większego wrażenia, nie wliczając ogromnych szkód na twarzy, musi robić wrażenie. Twardą szczęką i sercem jednak nie da się wygrywać walk w UFC.

Nick Hein zaprezentował się bardzo dobrze, ale obawiam się, że w starciu z przyzwoitym strikerem może zostać rozstrzelany z dystansu. Jest bardzo silny, ma doskonałe Judo i niezłą kondycję, ale w stójce jego arsenał jest niezwykle ograniczony. Tym niemniej, ogląda się go bardzo przyjemnie!

Proponowane walki:

Nick Hein vs Vinc Pichel
Drew Dober vs Yancy Medeiros

185 lbs: Magnus Cedenblad > Krzysztof Jotko (poddanie – gilotyna)

Krzysztof Jotko bardzo agresywnie rozpoczął pojedynek z Magnusem Cedenbladem, od początku rzucając się na Szweda i zaganiając go do klinczu, co ostatecznie okazało się błędem. Polak co prawda chwilami całkiem nieźle radził sobie z potężnym Magnusem pod siatką, ale gdy tylko dawał sobie zapiąć klamrę pod rękami, lądował na deskach, gdzie bronił się nieźle, ale nie był w stanie w żaden sposób zagrozić Cedenbladowi. Drugą rundę Polak również rozpoczął agresywnie, ale po raz kolejny pchał się w klincz, gdzie w walce na chwyty ustępował jednak Szwedowi dając się sprowadzić do parteru. W pewnym momencie jednak Jotko odwrócił pozycję i zdobył nawet dosiad, ale nie był w stanie wykorzystać tego położenia i wkrótce je stracił, choć przez chwilę miał plecy Jyckena, próbując zapiąć duszenie. Z perspektywy czasu – niepotrzebnie. Nie ustabilizował pozycji, znajdował się tuż przy siatce, co dodatkowo nie ułatwiało zadania. Chwilę potem stracił pozycję i wstawać z pleców w walce na chwyty pod siatką, nie przypilnował swojej szyi i dał się złapać w bardzo ciasną gilotynę, odklepując sekundy przed końcem drugiej rundy.

Co zawiodło poza zapasami? Chyba jednak taktyka, Jotko walczył bardzo agresywnie, co wcześniej rzadko mu się zdarzało. Dążył do skończenia od początku walki i niepotrzebnie skracał dystans, być może obawiając się większego zasięgu Szweda. Szkoda, bo stójkowo Cedenblad był moim zdaniem do ogrania i należało po prostu trzymać dystans i razić stamtąd Jyckena, zwłaszcza w drugiej rundzie, gdy Polak musiał zorientować się, że klinczowanie ze Szwedem jednak nie ma większego sensu. Tym bardziej, że jestem przekonany, że Jotko pod względem wydolności przewyższał rywala. Jego chęć do skończenia pojedynku przed czasem objawiła się również próbą niedopiętego duszenia zza pleców, które zapoczątkowało koniec Polaka. Trudno jakoś szczególnie obwiniać o to Krzysztofa, bo w końcu wszyscy kochamy zawodników, którzy rozstrzygają pojedynki przed czasem, ale…

Reasumując, zawiódł gameplan, bo Jotko miał swoje momenty i gdyby do oktagonu wniósł charakterystyczną dla siebie cierpliwość, mógłby wyjść z tego starcia zwycięsko.

145 lbs: Iuri Alcantara > Vaughan Lee (nokaut)

Iuri Alcantara błyskawicznie ustrzelił Vaughana Lee, który podpalił się udanym początkiem i przypuścił szaloną szarżę – zupełnie nie w swoim stylu – po której półprzytomny wylądował na deskach. Brazylijczyk szybko dobił go w parterze, notując drugą wygraną z rzędu po tym, jak Urijah Faber zatrzymał jego marsz po pas mistrzowski.

Tym samym Alcantara powraca do rozgrywki o najwyższe cele w dywizji.

Proponowane walki:

Iuri Alcantara vs Takeya Mizugaki (tak, pamiętam, że proponowałem dla Mizugakiego wcześniej Johna Eduardo)
Vaughan Lee vs Dustin Kimura

170 lbs: Peter Sobotta > Paweł Pawlak (decyzja jednogłośna)

Paweł Pawlak zaprezentował dwa pozytywy w starciu z Peterem Sobottą – defensywny grappling oraz dążenie do skończenia walki w ostatnich sekundach pojedynku. I nic poza tym… W stójce kompletnie nie radził sobie z odwrotną pozycją Petera Sobotty, będąc wycofanym, wystraszonym i jakby sparaliżowanym. Ograniczał się do swojego ulubionego lewego sierpowego i sporadycznych obszernych cepów prawą ręką, po których w rundach drugiej i trzeciej lądował na deskach. Polski Niemiec zaprezentował się naprawdę dobrze, w stójce raz po raz atakował Pawlaka kopnięciami na korpus i sporadycznie na głowę, był szybszy i znacznie skuteczniejszy, trafiając też Polaka kilkoma dobrymi prostymi, doskonale obalał, nurkując pod obszernymi uderzeniami Pawlaka. Było widać u niego prawdziwą determinację, agresywnie dążył do tego, aby w końcu zanotować wygraną w UFC – co ostatecznie mu się udało.

Miałem też wrażenie, że Pawlak wcale nie był wyższy niż Sobotta, a do tego słabszy fizycznie. A polski Niemiec do największych półśrednich nie należy. Nie wiem, ile na co dzień waży Paweł, ale w dywizji półśredniej będzie chyba mocno ustępował warunkami fizycznymi swoim rywalom. Czy da radę ściąć do lekkiej?

Proponowane walki:

Peter Sobotta vs ALbert Tumenov
Paweł Pawlak vs Danny Mitchell

145 lbs: Maximo Blanco > Andy Ogle (decyzja jednogłośna)

Maximo Blanco latającym kopnięciem powalił Andy’ego Ogle’a już w pierwszych sekundach walki, rzucając się od razu z furią ciosów, by dobić rywala. Anglik go jednak kawał twardziela i pomimo tego, że przez jakiś czas miał nawet plecy Wenezuelczyka w pierwszej rundzie, przegrał ją. Druga poszła już po jego myśli, jako, że przez jej większą część kontrolował w parterze rywala, zagrażając mu duszeniem zza pleców. Ostatnia runda była jednak pokazem kickbokserskich umiejętności Blanco, który mocno obił Anglika w stójce, nie dając się obalić. Dzięki temu wygrał jednogłośną decyzją sędziowską.

Maximo zaprezentował się całkiem nieźle, tym razem utrzymując równe tempo na przestrzeni trzech rund oraz demonstrując kreatywność w stójce. Wreszcie zaczyna powoli spełniać pokładane w nim nadzieje…

Proponowane walki:

Maximo Blanco vs Godofredo Pepey
Andy Ogle – 3 porażki z rzędu, 4 w osatatnich 5 walkach… Jest twardy i ma serce do walki, ale jego czas w UFC powinien dobiec końca.

265 lbs: Ruslan Magomedov > Viktor Pesta (decyzje jednogłośna)

Ruslan Magomedov zaprezentował się całkiem nieźle w starciu z Viktorem Pestą. Był wyraźnie lepszy w stójce, czego się zresztą spodziewaliśmy, w pierwszej rundzie bardzo mocno naruszając mocnym prawym swojego rywala. Sam jednak chwilę potem leżał na deskach po przyjęciu kolana na głowę. Przetrwał jednak nawałnicę Czecha, a w kolejnych dwóch rundach, będąc już ostrożniejszym, dobrze bronił prób obaleń w wykonaniu Pesty, samemu dobrze kontrując szarże rywala i tym samym notując zwycięstwo na kartach sędziowskich.

Magomedov dywizji ciężkiej nie zawojuje, ale uważam, że ma potencjał, by wedrzeć się do czołowej piętnastki, a może i dziesiątki. Bardzo techniczna stójka, przyzwoite – choć bez szaleństw – defensywne zapasy i niezła kondycja czynią z niego ciekawego zawodnika.

Proponowane walki:

Ruslan Magomedov vs zwycięzca Alexey Oleinik/Anthony Hamilton
Viktor Pesta vs Ruan Potts