Przed burzą – UFC 167, GSP vs Hendricks

KARTA WSTĘPNA

155 lbs: Donald Cerrone vs Evan Dunham

Cóż to za czasy nastały, że Donald Cerrone znajduje się na karcie wstępnej? Świadczy to o tym, jak silna jest rozpiska UFC 167 z jednej strony, oraz jaki regres nastąpił w karierze Kowboja z drugiej. Jego rywalem będzie Evan Dunham.

Trudno nie rzucić okiem na ostatnie boje obu panów, skoro obaj mierzyli się z Rafaelem dos Anjosem. Cerrone wyraźnie przegrał dwie pierwsze rundy, by w trzeciej uzyskać niewielką przewagę – ale wtedy było już za późno na to, by odwrócić losy pojedynku. Evan Dunham z kolei również stoczył 3-rundowy bój z Brazylijczykiem, ale znacznie bardziej wyrównany – ostatecznie w kontrowersyjnych okolicznościach przegrał walkę niejednogłośną decyzją sędziów punktowych. Należy, rzecz jasna, wziąć drobną poprawkę na to, że nieustannie rozwijający się RDA walczący z Cerrone był już prawdopodobnie odrobinę lepszą wersją niż ta, która weszła do oktagonu, by zmierzyć się z Dunhamem. Przed Donaldem stało zatem odrobinę trudniejsze zadanie… z którym jednak poradził sobie znacznie, znacznie gorzej.

Cerrone będzie miał przewagę wzrostu i zasięgu, na pewno lepiej też kopie. Obaj natomiast mają dziurawą gardę. Aby ocenić ten pojedynek, powinniśmy jednak przypomnieć sobie boje, jakie Kowboj toczył z Natem Diazem, Anthonym Pettisem i właśnie Rafaelem dos Anjosem. Co łączyło tą trójkę? Presja. Ciągły atak. Nie dawali Donaldowi chwili wytchnienia, ciągle spychając go do defensywy – a wtedy właśnie najczęściej gubi się Cerrone, gdy nie ma czasu na wyczucie dystansu, trafienie kilkoma ciosami. I ten element stanowi właśnie wielką szansę dla Evana Dunhama, który przecież też w każdej walce podąża jak czołg za swoim rywalem, nieustannie napierając. To wielki atut, który Dunham powinien wykorzystać.

Odrobinę niepokoić może fakt, że Evan rozkręca się wolno, na ogół przesypiając pierwsze rundy. Na jego szczęście jednak Cerrone również jest relatywnie bierny, dopóki się nie rozluźni, trafiając kilkoma uderzeniami. Nie ukrywam, że mam poważną zagwozdkę przy tej walce, bo przecież Kowboj do spółki z Gregiem Jacksonem doskonale zdają sobie sprawę z tego, co należy poprawić – czy dokonają korekt już teraz? Czy też – biorąc pod uwagę, że to ostatnia walka Donalda w dywizji lekkiej – odpuszczą, koncentrując się na późniejszym podboju kategorii piórkowej? Jak istotne okażą się kopnięcia Cerrone? Czy w oczach sędziów przyćmią nawałnicę relatywnie słabych ciosów Dunhama?

Zwycięzca: Evan Dunham przez decyzję.

185 lbs: Thales Leites vs Ed Herman

Po powrocie do UFC Thales Leites zademonstrował niezłą formę i mocno poprawioną stójkę w starciu z Tomem Watsonem. Ed Herman natomiast w prawdziwej wojnie na wyniszczenie pokonał niejednogłośną decyzją Trevora Smitha – zawodnika, delikatnie mówiąc, przeciętnego. Mający wyraźne problemy z układaniem taktyki na swoje walki Herman (vide jego starcie z Shieldsem), prawdopodobnie będzie dążył do szalonych wymian w półdystansie, raz po raz klinczując, co będzie wodą na młyn dla Brazylijczyka, który kładł będzie Amerykanina na plecach. Oczywiście, zawsze istnieje ryzyko, że któryś z cepów Hermana dotrze do szczęki Leitesa, ale za bardziej prawdopodobny uważam scenariusz, w którym Brazylijczyk poddaje Eda, który nie może pochwalić się dobrą obroną przed poddaniami. Pamiętajmy z drugiej strony, że Herman obalał Shieldsa, co okazało się jego gwoździem do trumny – nie spodziewam się, by nie spróbował tego samego choć raz z Leitesem. Z podobnym skutkiem.

Zwycięzca: Thales Leites przez poddanie.

170 lbs: Brian Ebersole vs Rick Story

Rick Story jest wyraźnym faworytem starcia z Brianem Ebersole. Nie jestem pewien, czy w pełni zasłużenie…

Ebersole to szalenie odporny i nieprzewidywalny weteran, który w parterze powinien mieć przewagę nad swoim rywalem. Przewaga siły będzie jednak zdecydowanie należeć do Story’ego – pamiętajmy, że jeszcze niedawno Brian planował zejście do dywizji lekkiej. Istotnym czynnikiem może okazać się fakt, że Ebersole nie walczył od kilkunastu miesięcy, ale też nie zapominajmy, że przegraną wówczas walkę z Jamesem Headem wziął z bardzo krótkim wyprzedzeniem czasowym, co może po części usprawiedliwiać przebieg tamtego starcia. Story bije mocno, nie ma tu wątpliwości, ale też Ebersole jeszcze nigdy w swojej przebogatej karierze nie został znokautowany, co doskonale świadczy o jego szczęce. Spodziewam się, że Story, rzucając obszernymi sierpami, zaganiał będzie Ebersole’a pod siatkę i tam męczył go wyniszczającym klinczem. Czy jednak nie straci na to zbyt dużo energii? Czy Brian nie zaskoczy jakąś szaloną techniką? Nie sądzę, żeby dał się bezczynnie obijać w klinczu – im dłużej trwać będzie walka, tym większe szanse na zwycięstwa Briana. Nie chcę przez to powiedzieć, że to on powinien być faworytem – uważam bowiem, że jednak przewaga, jaką wypracuje sobie w pierwszych dwóch rundach Story, pozwoli mu wygrać na kartach sędziowskich – ale absolutnie nie skreślam szans nieprzewidywalnego Ebersole’a. Jeśli tylko znajdzie się na górze w parterze – a defensywne zapasy Ricka do najlepszych nie należą – może sprawić nie lada niespodziankę.

Zwycięzca: Rick Story przez decyzję.

135 lbs: Erik Perez vs Edwin Figueroa

Erik Perez nie pokonywał dotychczas w swojej karierze zawodników z nazwiskami, które znaczyłyby wiele w MMA. Prawdopodobnie UFC zestawiło go z Edwinem Figueroą, by perspektywiczny marketingowo Meksykanin mógł podnieść się po niejednogłośnej porażce z Takeya Mizugakim.

Amerykanin zdaje się być słabszy w każdej płaszczyźnie aniżeli jego meksykański oponent. W stójce przyjmuje ciosy raz za razem, uderza obszerne sierpy, nie radzi sobie w parterze, daje się obalać. Dysponuje jednak dwoma potężnymi atutami. Po pierwsze jest szalenie odporny i wytrzymały – porażka z bodaj najciężej bijącym w dywizji koguciej Francisco Riverą ujmy mu nie przynosi (pamiętajmy, że nie zdołał znokautować go ciężkoręki Michael McDonald). Po drugie zaś – dysponuje bardzo dobrą kondycją. Wszystko to powoduje, że Amerykanin nieustannie napiera na swoich przeciwników, nie dając im chwili wytchnienia. Nie jest poukładany technicznie, zbiera przy tym masę ciosów na twarz – ale dalej spycha do defensywy swoich rywali.

Perez jest zdecydowanie bardziej techniczny w swoich poczynaniach i na pewno wszechstronniejszy – nie będę zdziwiony, jeśli przeplatał będzie akcje kickbokserskie akcjami zapaśniczymi. Generalnie, nie spodziewam się, by ta walka skończyła się przed czasem – celem Pereza powinno być doprowadzenie w dwóch pierwszych rundach do tego, by Edwin Figueroa do trzeciej, w której może mieć przewagę kondycyjną, wychodził mocno poobijany. Przypuszczam, że mu się to uda, choć jestem w tym przypuszczeniu znacznie ostrożniejszy niż bukmacherzy w swoich kursach.

Zwycięzca: Erik Perez przez decyzję.

170 lbs: Jason High vs Anthony Lapsley

Jason High powita w oktagonie UFC Anthony’ego Lapsley’a. Dwóch zapaśników – czy to oznacza, że czeka nas walka w stójce? Jest to bardzo możliwe, bo o ile na podstawie obejrzanych przeze mnie walk Lapsley’a mogę stwierdzić, że w aspekcie zapaśniczym jego bój z Highem może być wyrównany, to już w płaszczyźnie kickbokserskiej wyraźna przewaga powinna należeć do wszechstronniejszego i znacznie dynamiczniejszego Jasona.

Spodziewam się, że nie będzie to najbardziej efektowna walka gali, ale z dwóch mańkutów to Jason High jest znacznie sprawniejszym strikerem, który nie powinien dać się sprowadzić, samemu jednocześnie obalając naruszonego Lapsley’a, by ostatecznie poddać go w parterze. Jak wygrać może debiutant? Prawdopodobnie tylko po obaleniu i zdobyciu pleców Higha, na co się jednak raczej nie zanosi. Lapsley nie jest błyskotliwym zawodnikiem BJJ, nawet pomimo tego, że aż 15 razy odklepał swoich rywali. To solidny zapaśnik, który pokonywał tylko mało znaczące nazwiska. Motyle w brzuchu związane z debiutem również nie wpłyną nań pozytywnie.

Zwycięzca: Jason High przez poddanie.

135 lbs: Sergio Pettis vs Will Campuzano

Młodszy brat Anthony’ego, Sergio Pettis, w końcu – bo mowa o tym była już od dawna – zadebiutuje w UFC. W wieku zaledwie 20 lat, do tego z nieskazitelnym rekordem 9-0. Powiem szczerze, że po przypomnieniu sobie ostatnich walk młodszego Pettisa i obejrzeniu ostatnich potyczek Campuzano uważam, że ten ostatni miałby niezłe szanse na ubicie Pettisa. Miałby – gdyby wziął tą walkę kilka tygodni wcześniej a nie ledwie kilkanaście dni temu. To nie wróży mu nic dobrego, biorąc pod uwagę, że odniosłem wrażenie, iż tytanem kondycji nie jest.

Campuzano będzie miał przewagą warunków fizycznych, która jednak zapewne wobec jego preferencji w kierunku obszernych sierpów kosztem ciosów prostych zostanie zneutralizowana przez dysponującego znacznie bardziej techniczną stójką Pettisa. Ten ostatni – podobnie jak jego brat – nie może jednak pochwalić się najlepszymi defensywnymi zapasami. Pomimo tego – podobnie jak Anthony – dobrze walczy z pleców (dobre BJJ kluczem do pewności siebie w stójce!). Pomimo tego, że Campuzano jest strikerem, spodziewam się, że spróbuje przenieść walkę do parteru, jeśli tylko uzna, iż w kickbokserskich wymianach nie nadąża za piekielnie szybkim Pettisem.

Spodziewam się jednak, że przyjęcie tej walki tak późno w zastępstwie Vaughana Lee doprowadzi do następującego scenariusza: Will pójdzie ostro do przodu od początku, zdając sobie sprawę, że na wygranie będzie miał jedną, maksymalnie dwie rundy; ostatecznie mu się to nie uda, a próby skończenia rywala przypłaci utratą sił witalnych, co wykorzysta młodszy Pettis, poddając go w drugiej lub trzeciej odsłonie.

Zwycięzca: Sergio Pettis przez decyzję.

205 lbs: Gian Villante vs Cody Donovan

Mam wrażenie, że w Gianie Villante drzemie potencjał. Nie taki, który pozwoliłby mu walczyć o tytuł, ale taki, dzięki któremu któregoś dnia może mocno zbliżyć się do czołowej dziesiątki dywizji. Jest potwornie silny, bardzo mocno kopie, dysponuje niezłymi zapasami i dobrym gnp. Nie można tego samego powiedzieć o Cody Donovanie, który cudem wygrał walkę z Nickiem Pennerem, by już z Ovincem St. Preux rzeczonego cudu nie doświadczyć, będąc znokautowanym z gardy.

Właśnie, Slipmychowy Trójkąt Bermudzki w zmodyfikowanej postaci znów daje o sobie znać, podobnie jak w starciu Donalda Cerrone z Evanem Dunhamem. Otóż, Villante i Donovan stoczyli ostatni bój z tym samym zawodnikiem, wspomnianym wyżej Ovincem St. Preux. Gian nawiązał z nim bardzo wyrównaną walkę, wygrywając według wielu drugą rundę, by ostatecznie w trzeciej przegrać przez większościową decyzję wobec niezdolności do walki na skutek poznania z bardzo bliska wyciągniętych palców St. Preux. Donovan natomiast został brutalnie znokautowany. To solidna podstawa do tego, by wytypować walczącego kiedyś w dywizji królewskiej Giana Villante jako zwycięzcę tego pojedynku – nawet pomimo tego, że wziął tą walkę z nieco ponad 2-tygodniowym wyprzedzeniem.

Zwycięzca: Gian Villante przez TKO.

Przejdź do podsumowania