UFC 170 – bezbarwnie

Poza nielicznymi wyjątkami gala UFC 170 przebiegła zgodnie z oczekiwaniami, nie racząc fanów nadmierną ilością emocji.

Walka o pas mistrzowski dywizji kobiecej po tym, jak Sara McMann zdążyła ulokować na twarzy Rondy Rousey kilka ciosów, szybko przeniosła się do klinczu, gdzie pod siatką pretendentka dała się zdominować (ale nie obalić!), przyjmując sporo kolan na korpus. Po jednym z nich jak żywo zadudniły w mojej głowie słowa mistrzyni sprzed walki:

Ja mogę tam umrzeć w klatce, ona ma dziecko, musi do niego wrócić.

Krótkie kolano na wątrobę okazało się wystarczające, by odebrać zapaśniczce wolę walki w pojedynku o złoty pas UFC. Pomimo tego, że przerwanie szeroko komentowane było jako przedwczesne, nie odniosłem takiego wrażenia. McMann padła na kolana i przez sekundę, dwie nie przejawiała woli walki – jedyne, co Herb Dean mógł zrobić nieco inaczej, to wkroczyć bardziej zdecydowanie. Dziennikarze obserwujący na żywo galę pisali, że wychodząc po walce wieczoru z oktagonu, z niedowierzaniem kręcił głową – nie wiem tylko, co było tego powodem, bo chyba nie to przedwczesne przerwanie?

Tak czy inaczej, po walce, która dostarczyła znacznie mniej emocji, niż się spodziewano, Ronda Rousey zwyciężyła pierwszy raz w swojej karierze przez (T)KO. Z kim jednak może się teraz zmierzyć? Nie żebym był wielkim znawcą dywizji kobiet, ale jeśli miałaby to być zwycięska na wczorajszej gali acz drewniana jak Dąb Bartek Alexis Davis, to promotorów UFC czekać będzie cholernie trudne zadanie zainteresowania nim fanów – nie wiem, co musiałyby obie zrobić przed walką, żebym to obejrzał.

Daniel Cormier zawalczył emocjonalnie i w niczym nie przypominał świetnie poruszającego się strikera z pojedynku z Roy’em Nelsonem. W rezultacie wyglądał w mojej opinii znacznie gorzej, będąc agresywnym do granic możliwości, co przypłacił przyjęciem kilku ciosów na twarz i korpus. Wierząc jednak w jego sportową złość na Patricka Cumminsa, którego chciał rozsmarować na deskach jak najszybciej, nie przywiązywałbym większej (żadnej?) wagi do sposobu, w jaki uporał się z rywalem. Wdał się w bijatykę, bo wiedział, że jego umiejętności z ogromną nawiązką na to wystarczą. Swoją drogą, jak to możliwe, że tak wielu ekspertów większych i mniejszych naprawdę uwierzyło w Cumminsa? Czy nie mieli tych dziesięciu minut, żeby obejrzeć jego trzy z czterech walk w MMA ogólnodostępne w Internecie?

Rory MacDonald zasłużenie na punkty pokonał Demiana Maię, ale jeśli ta walka miała pokazać – zgodnie z sugestią Kanadyjczyka z wywiadu – że odzyskał ogień, to… prawdziwemu Smokowi nie przystoi nie być w stanie skończyć chwiejącego się na nogach przez dwie rundy śmiertelnika.

Brazylijczyk doskonale rozpoczął pojedynek, obalając MacDonalda i systematycznie pracując z góry nad poprawieniem pozycji, co doprowadziło go do dosiadu, z którego raził młodziana ciosami. Kanadyjczyk przetrwał jednak ciężkie chwile, a gdy przeniósł w końcu walkę na powrót do stójki, to gra zaczęła toczyć się do jednej bramki, nawet pomimo tego, że i Brazylijczyk w trybie zombie czasami trafiał.

Pretensje do MacDonald od kilku pojedynków są te same – nie potrafi przestawić przekładki w swojej głowie, która odpowiada za zdolności do kończenia rywali, preferując bezpieczne rozwiązanie. Demian Maia natomiast po udanej pierwszej rundzie całkowicie (!) opadł z sił, próbując później raz po raz zapaśniczego wejścia w dwie nogi – od tego zmęczenia chyba rzeczywiście coś mu się musiało pomieszać, bo przecież Brazylijczyk zapaśnikiem nigdy nie był, a rywali obalał z klinczu. Tutaj tego całkowicie zabrakło i Maia raz po raz lądował na deskach z twarzą przyklejoną do desek na skutek odrzutu Kanadyjczyka. W trzeciej rundzie, znajdując się już na skraju życia i śmierci, jeszcze raz co prawda udało mu się przenieść walkę do parteru, dając powód Benowi Askrenowi do wyśmiania defensywnych zapasów MacDonalda, z czego zawodnik ONE FC ochoczo skorzystał, ale Maia nie był już w stanie nic ugrać, a z dołu świetnie pracował Ares, wracając szybko do płaszczyzny, w której czuł się najbezpieczniej i tym samym dowożąc kolejne punktowe zwycięstwo do szczęśliwego końca.

Mówię tak – dajcie MacDonaldowi Brandona Thatcha i z całą pewnością nie będzie piątej kolejnej decyzji w walkach Kanadyjczyka. Padnie jeden albo drugi.

Pozostałe

Stephen Thompson po raz pierwszy w karierze zastopował ciosami Roberta Whittakera, udowadniając na twardoszczękim Australijczyku, że płynne ciosy rzucane na luzie nawet jeśli z perspektywy kamery nie wydają się szczególnie mocnymi, jak najbardziej takowymi mogą być, gdy do boju zaprzęga je świetnie technicznie ułożony striker.

Mike Pyle zadał kolejną porażkę przez (T)KO TJ Waldburgerowi, który w wieku ledwie 25 lat chyba powinien powoli pomyśleć o zakończeniu kariery zawodniczej, coby nie prowokować losu.

Prezentujący świetną pracę z odwrotnej pozycji Raphael Assuncao nie miał większych problemów z rozbiciem Pedro Munhoza, ale ten ostatni jak najbardziej ma szanse na to, by prędzej czy później zawitać do TOP 10 kategorii koguciej.

Zach Makovsky doskonale przeplatał dobre akcje bokserskie z obaleniami, wyraźnie wypunktowując Josha Sampo. Chwilami praca nóg schodzącego z linii ataku rywala Zacha była naprawdę dobra. Czy jednak ktoś naprawdę chciałby oglądać go z Demetriousem Johnsonem?

A Wy co szczególnie zapamiętacie z wczorajszej gali?

fot. UFC.com