MMA Attack 3 – rywale Jotki i Hallmanna, typowanie gali

Na sobotniej gali MMA Attack 3 wystąpią dwaj utalentowani Polacy – podopieczny Mirosława Oknińskiego Krzysztof Jotko oraz trenujący pod okiem Grzegorza Jakubowskiego Piotr Hallmann.

W pierwszej części analiz rywali Polaków przyjrzeliśmy się przeciwnikom Damiana Grabowskiego i Tomasza Drwala. Dziś przeanalizujemy pozostałych dwóch zagranicznych zawodników MMA, którzy wystąpią na gali MMA Attack 3 – Fin Juha-Pekka Vainikainen zmierzy się z Piotrem Hallmannem, a Serb Bojan Velickovic z Krzysztofem Jotko.

Piotr Hallmann vs Juha-Pekka Vainikainen

29-letni Fin to doświadczony zawodnik o ugruntowanej reputacji solidnego europejskiego lekkiego. Dość powiedzieć, że przed pojedynkiem z Shamilem Zavurovem wróżono mu przyszłość w UFC, ale porażka przekreśliła te przepowiednie, hamując karierę Vainikainena. Z dwudziestu wygranych walk aż piętnaście skończył przed czasem, nigdy nie przegrał przez (T)KO. Zanim musiał uznać wyższość Zavurova, mógł pochwalić się doskonałą serią dziewięciu zwycięstw przedzielonych remisem. Na swoim rozkładzie ma dwóch zawodników z przeszłością w UFC (mało chlubną, ale zawsze) – Steve’a Lopeza oraz Kyle’a Watsona.

Nick Diaz – wersja beta

W jaki sposób walczy? Najkrócej można powiedzieć, że jest to mocno zubożona wersja braci Diaz z przeciętnym parterem. Innymi słowy, Juha-Pekka Vainikainen preferuje walkę w stójce, a jego podstawowym arsenałem są kombinacje bokserskie i niezłe proste. Praktycznie w ogóle nie kopie i – co warte podkreślenia, a co jeszcze mocniej upodabnia go do braci Diaz – nie blokuje lowkingów. Mierzy 183 centymetry, co jak na kategorię lekką jest wynikiem imponującym – duży zasięg determinuje styl jego walki. Vainikainen najchętniej odwołuje się do ciosów prostych, dzięki którym może wykorzystać przewagę zasięgu. Nie jest zawodnikiem dysponującym nokautującym ciosem – zwycięstwa przez (T)KO, które odnotowywał to raczej efekt wielu ciosów bitych na pół gwizdka.

Vainikainen przyjmuje mocnego lowkinga, przechodzi do ataku i zostaje obalony przez Shamila Zavurova

Kiepskie zapasy, przeciętny parter

Jeśli pominąć to, że Vainikainen rzadko kopie i nie potrafi blokować ani unikać lowkingów, to jego stójka prezentuje się całkiem przyzwoicie, choć z drugiej nawet tacy przeciętni uderzacze jak wspomniani wyżej Shamil Zavurov czy Kyle Watson byli w stanie wielokrotnie go trafić. Przyczyn tego należałoby jednak raczej upatrywać w słabych zapasach i przeciętnym parterze Fina, który próbując powstrzymać obalenia, często trzyma ręce nisko, narażając się na ciosy. Dzięki temu bardzo mocno zmęczony Zavurov w trzeciej rundzie ich pojedynku był w stanie kilka razy mocno trafić Fina. Z drugiej strony jednak warto pamiętać, że Rosjanin to jednak solidna europejska firma.

Recepta

Jak wspominaliśmy, Vainikainen kiepsko broni obaleń, a w parterze przyjmuje sporo ciosów, próbując przenieść walkę do stójki. Nie jest też wirtuozem klinczu, gdzie sprawni rywale byli w stanie dobrze go kontrolować, a w który to klincz wpadał, goniąc przeciwników z kombinacjami bokserskimi. Kondycja Fina również nie należy do jego największych atutów, choć byłoby mocną przesadą twierdzić, że po dwóch rundach Vainikainen „oddycha rękawami”. Juha-Pekka dysponuje za to solidną szczęką i będzie bardzo trudny do znokautowania – czy to w parterze, czy tym bardziej w stójce. Nie zmienia to jednak faktu, że Vainikainen to stylistycznie bardzo dobry rywal dla Piotra Hallmanna – brak nokautującego ciosu, przeciętne defensywne zapasy i spore luki w parterze powodują, że pojedynek ten może wyglądać bardzo podobnie do ostatniej batalii Fina, w której został zdominowany grapplingowo przez Zavurova. Piotr Hallmann będzie przeplatał akcje kickbokserskie, przede wszystkim lowkingi, których Fin nie broni, z obaleniami i morderczym ground and pound, wygrywając pewnie na kartach sędziowskich.

Krzysztof Jotko vs Bojan Velickovic

Na pierwszy rzut oka Bojan Velickovic wydaje się interesującym rywalem dla Krzysztofa Jotki. Drugie spojrzenie tylko potwierdza te przypuszczenia. 24-letni Serb mogący pochwalić się rekordem 8-1 wszystkie zwycięstwa zanotował przed czasem, sześć razy odklepując rywali, dwa razy ich nokautując. Bojan jest utalentowanym i wszechstronnym zawodnikiem. Jako ciekawostkę możemy dodać, że, podobnie jak Krzysztof Jotko… tańczy breakdance.

Kickboxing

Veli, bo taki przydomek nosi Serb, jest zawodnikiem mieszanych sztuk walki w pełnym tego słowa znaczeniu. Nie sprawia mu niemal żadnej różnicy, w której płaszczyźnie toczona jest walka. Ma za sobą występy kickbokserskie, co widać w jego stójce – bardzo chętnie korzysta z kopnięć na nogi, korpus czy głowę. Walczy z odwrotnej pozycji i cechuje go bardzo dobra dynamika oraz lekkość poruszania się. Velickovic może też pochwalić się dobrym balansem ciała, który pozwala mu unikać ciosów rywali. Dodajmy, rywali, o których na pewno nie można powiedzieć, że „pochodzili z łapanki” – trzech z nich, podchodząc do walki z Bojanem, miało rekord 3-0, jeden 4-0 i jeden 2-0, z czego można śmiało wnioskować, że o rekordzie Velickovica można powiedzieć wiele, ale na pewno nie to, że został sztucznie napompowany.

Bojan Velickovic powala wysokim kopnięciem Nemanję Uverica. Walkę ostatecznie wygrał przez gilotynę.

Jeśli szukać jakiegoś odstającego od reszty elementu w umiejętnościach Bojana, będą nim defensywne zapasy – Serba stosunkowo łatwo obalić. Z drugiej strony, biorąc pod uwagę jego grappling, fakt bycia na plecach nie stanowi dla niego większego problemu, ale o tym za moment. Velickovic sam potrafi też umiejętnie przenosić walkę do parteru, co czyni głównie z klinczu, odwołując się do wyniesień i rzutów. Z góry razi swoich rywali solidnym gnp, nieustannie też poszukując okazji do poddania.

Kreatywny i skuteczny parter

Na szczególną uwagę zasługuje umiejętność przechodzenia pozycji w parterze przez Bojana. Błyskawicznie potrafi omijać gardę czy półgardę – łatwość, z jaką przychodzi mu zdobywanie dosiadu, musi robić wrażenie. Dość wspomnieć, że w swojej jedynej dotychczas przegranej walce ze Svetlozarem Savovem aż trzykrotnie zdobywał dosiad. Problemem w tamtejszej walce było jednak ustabilizowanie tej pozycji i wyprowadzenie skutecznej ofensywy – solidny Bułgar był w stanie dwukrotnie przetoczyć Serba. Nie zmienia to jednak faktu, że Velickovic jest groźnym i utalentowanym grapplerem – nie tylko doskonale przechodzi pozycję i umiejętnie broni poddań, zawsze znajdując odrobinę przestrzeni, by wymknąć się rywalowi, nie tylko jest niezwykle aktywny i kreatywny z pleców, ale też sam może pochwalić się bogatym arsenałem technik kończących – poddawał już rywali balachą, skrętówką, gilotyną czy duszeniem zza pleców.

Koniec serii zwycięstw?

Krzysztofa Jotko czeka nie lada zadanie, bowiem wszechstronność Velickovica powoduje, że trudno znaleźć w jego grze jakieś większe luki, które można skutecznie wykorzystać. Dodatkowo, Serb całkiem nieźle prezentuje się od strony kondycyjnej, co również może odegrać rolę w pojedynku z Polakiem. Wydaje się, że kursy bukmacherskie nie do końca odzwierciedlają rzeczywistość – zaryzykuję tezę, że, niestety, Krzysztof Jotko zazna po raz pierwszy goryczy porażki, ulegając utalentowanemu Serbowi na kartach sędziowskich.

Pozostałe walki

Damian Grabowski > Stavros Economou
Tomasz Drwal > Wes Swofford
Karol Celiński > Michał Fijałka
Tymoteusz Świątek < Marcin Lasota
Oskar Piechota < Livio Victoriano
Damian Milewski < Arkadiusz Żaba
Klaudia Apenit < Agnieszka Niedźwiedź
Damian Pronobis < Bartłomiej Kurczewski

Robert Burneika = Dawid Ozdoba

fot. mma-attack.net