Marcin Held – zmiana warty

Polska scena MMA znajduje się na zakręcie – jego koniec będzie oznaczał kres szacunku i uwielbienia, którymi do niedawna w środowisku konserwatywnych fanów cieszył się obrastający powoli acz nieubłaganie mchem przeszłości Mamed Khalidov.

Te uczucia nie znikną jednak – wielkie oczekiwania i nadzieje czy uwielbienie i podziw zostaną po proste przetransferowane na innych, którzy w ocenie fanów bardziej na nie zasługują. Polski Czeczen stracił już bardzo dużo z blasku, jakim jego postać od kilku lat jasno świeciła wśród mroków narodzin popularności MMA nad Wisłą.

Umarł król, niech żyje król

Dziedzictwo oczekiwań wobec Mameda Khalidova utracone przezeń zeszłorocznymi wybrykami – takim bowiem mianem chyba możemy określić całą telenowelę związaną z jego migracją za ocean – a które wobec pozostania najlepszego polskiego średniego w KSW odzyskane w świadomości konserwatywnych fanów nigdy nie zostanie, przejęli inni, z naszym najlepszym aktualnie towarem eksportowym, Marcinem Heldem na czele.

Młody Polak, któremu wróżona jest świetlana przyszłość w świecie mieszanych sztuk walki, nie ucieknie od porównań z Mamedem Khalidovem – kapitalnymi występami w Bellatorze zdetronizował bowiem tego ostatniego, samemu przywdziewając koronę z napisem „Największa nadzieja polskiego MMA„, dobrowolnie poniekąd zdaną przez Czeczena w imię bezpieczeństwa finansowego, braku ambicji, niedostatecznie mocnej wiary we własne umiejętności lub też obawy przed nieznanym, czyli kontrolami antydopingowymi w UFC – ewentualnie przed kombinacją tych wszystkich, i być może jeszcze innych czynników.

Nie ma najmniejszych wątpliwości, że w świadomości przeciętnego Kowalskiego, w którego życiu MMA pojawia się raz na trzy, cztery miesiące, przy okazji gal KSW, a którego umysł jest pod ciągłym ostrzałem propagandowych dział największej polskiej organizacji; otóż, dla takowego Kowalskiego jeszcze przez wiele lat to Mamed Khalidov i inni gloryfikowani i otaczani splendorem przez Martina Lewandowskiego i Macieja Kawulskiego zawodnicy będą synonimem domniemanej potęgi polskiego MMA – bez względu na to, jak sprawnie narzędziami promocyjnymi Viacomu zawiadować będzie Bjorn Rebney i spółka, jak mocno w promocję Marcina Helda zaangażują się polskie portale branżowe i nie tylko, to nie wydaje się, by nasz urywacz nóg w najbliższej przyszłości dogonił pod względem popularności aktualną czołówkę zawodniczą w Polsce. Pytanie jednak, czy w ogóle do tego aspiruje? Biorąc bowiem pod uwagę nieszczególnie medialną, za to bardzo skromną, kulturalną i dojrzałą postawę z jasno wytyczonymi celami, którą wielokrotnie demonstrował Marcin Held, wydaje się, że jest on ostatnim człowiekiem, który aspirowałby do miana bożyszcza polskich Kowalskich.

Kto za wielką wodę?

Polscy fani, którzy nie mają problemów z rozwinięciem skrótu UFC, doskonale zdają sobie sprawę z przepaści, jaka dzieli rodzime i amerykańskie MMA – i w żadnej mierze nie wynika to z rzekomych kompleksów, jakie mamy wobec wszystkiego, co amerykańskie, jakby to pasowało do narracji włodarzom KSW, a po prostu z logiki, która nie ma żadnego celu w tym, by zaklinać rzeczywistość – w przeciwieństwie do tej przyświecającej Kawulskiemu i Lewandowskiemu. Fani chcieliby, by nasi najlepsi zawodnicy walczyli tam, gdzie naprawdę mogą się sprawdzić – gdzie mogą rzeczywiście udowodnić swoją wartość, stając się światowej klasy fighterami, lub też weryfikując swoje możliwości, wobec niemożności przeskoczenia pewnego poziomu. Świętym prawem biznesmena i promotora jest niechęć do pozbywania się kur znoszących złote jaja, zwłaszcza gdy wcześniej sporo się w nie zainwestowało, ale nie mniej świętym prawem fanów jest artykułowanie swoich pragnień względem ulubionych zawodników – i, jak wspomniano wcześniej, wcale nie musi to mieć nic wspólnego z jakimikolwiek kompleksami, jak chcieliby właściciele KSW drapujący się na każdym kroku w kostiumy dobrodziejów polskiego MMA.

Truchło Mameda Khalidova w świadomości konserwatywnych fanów jeszcze nie ostygło, ale jako, że natura nie znosi próżni, to wszelkie nadzieje porzucone w związku z decyzjami Czeczena przeniesione zostały na innych, bardziej perspektywicznych zawodników. Wielkie oczekiwania związane są z osobą Michała Materli, który nie tylko otwarcie mówi o chęci zawalczenia w UFC, ale także dysponuje konkretnymi „narzędziami” w postaci niezależnego od KSW menadżera, który może zrealizować cele Michała. Jeśli Piotr Hallmann odprawi Juhę-Pekkę Vainikainena, z którym z dużym prawdopodobieństwem zmierzy się 27 kwietnia na gali MMA Attack 3, niewątpliwie będzie celował w UFC – będący sprawnym menadżerem Tim Leidecker jest w stanie mocno mu w tym pomóc. Nieco mniejsze nadzieje związane są, całkiem słusznie, z osobami Jana Błachowicza oraz Damiana Grabowskiego – ten pierwszy wydaje się być jednak mocno związany z KSW i to prawdopodobnie do włodarzy polskiej organizacji będzie należeć ostatnie słowo w kwestii ewentualnego transferu do Ameryki, natomiast Grabowski myśli o najlepszej organizacji, ale raczej w 2014 roku – biorąc pod uwagę postać jego menadżera oraz zapowiedzi jeszcze co najmniej kilku walk, które zamierza stoczyć w tym roku, śmiałe i ambitne plany mogą spalić na panewce.

Walka dekady?

Marcin Held wydaje się być daleko od UFC, a zwycięstwo z Davem Jansenem może, ale nie musi, go od Dany White’a i spółki jeszcze bardziej oddalić, co jednakowoż nie zmienia faktu, że bycie czołową postacią drugiej na świecie organizacji MMA w słusznej opinii fanów jest niezwykle nobilitujące i, nie przymierzając, więcej warte niż status dominatora na rodzimej scenie będącej daleko w tyle za światowymi standardami. Pojedynek Marcina Helda z Davem Jansenem na gali Bellator 93 w finale turnieju dywizji lekkiej jest bez dwóch zdań najważniejszą walką polskiego MMA w ostatnich latach, jeśli nie najważniejszą w całej historii tej młodej dyscypliny w Polsce – wszystko zależy od tego, z której strony będziemy patrzeć ten bój. Jeśli Polak pokona Amerykanina, tylko zaawansowani zaklinacze rzeczywistości będą mogli mieć jakiekolwiek wątpliwości co do doniosłości walki o pas mistrzowski, którą w takim wypadku Marcin Held stoczy w wielkim rewanżu z dominatorem dywizji lekkiej Bellatora Michaelem Chandlerem.

Keith Mills / Sherdog.com