KSW 20 – w stronę cyrku

Wielkich emocji po wczorajszej gali KSW 20 spodziewać mogli się wyłącznie niepoprawni optymiści. Wyjątkowo marna pod względem sportowym rozpiska nie nastrajała pozytywnie. Można było się co najwyżej łudzić, że chociaż będzie śmiesznie. Było, ale śmieszno i straszno zarazem.

Jeśli za zgodne z rzeczywistością uznamy laurki, które Martin Lewandowski i Maciej Kawulski sami sobie wypisują na temat wielkości i jakości marki KSW na Starym Kontynencie, raz po raz zachwalając swój obwoźny cyrk.. wróć – oczywiście, nie cyrk – a spektakl, i nie obwoźny – a celebrycki, no, zatem przy takim więc założeniu na podstawie wczorajszej gali trzeba sobie jasno powiedzieć, że europejskie MMA jest w stanie agonalnym. Dzięki najlepszej organizacji w Europie mamy okazję poczuć smród tego rozkładającego się trupa – i za to trzeba im podziękować, bo w przeciwnym razie moglibyśmy się łudzić, że nie jest tak źle.

Para-MMA

Na szczęście, KSW nie jest najlepszą organizacją w Europie, więc to wynaturzenie mieszanych sztuk walki, tak to delikatnie nazwijmy, które mogliśmy oglądać 15 września na gali KSW 20, nie do końca odzwierciedla poziom europejskiego MMA. Naturalnie, trudno odbierać KSW tytuł najlepszego na naszym kontynencie parasportowego spektaklu z milionem efektów specjalnych podlanego dodatkowo sosem celebrycko-bijatykowym, ale powiedzmy sobie szczerze, że o ile jest to powód do dumy i chwały wśród niedzielnych, tj. sobotnich telewidzów, to już w środowisku odrobinę choćby bardziej zorientowanym w temacie epatowanie skrótem MMA w połączeniu z trzema magicznymi literami KSW trochę nie przystoi. Jakiś poziom trzeba trzymać nawet w odniesieniu do absurdów, którymi raczy się słuchających i oglądających.

Przechodząc do konkretów, wczorajsza gala pod względem sportowym okazała się dramatycznie słaba, raz po raz ocierając się o poziom niewiele wyższy niż ten reprezentowany przez pokolenie bojowych gimnazjalistek. Bez wdawania się w szczegóły, stwierdzić należy, iż teoretycznie największa sportowa gwiazda gali Jan Błachowicz, bez względu na kontuzję, z którą walczył, pewnego poziomu nie jest w stanie przeskoczyć i marzenia o karierze za wielką wodą trzeba chyba odłożyć na półkę i więcej po nie nie sięgać. Znaczy, marzyć każdy może, wolna wola, ale… Karolowi Bedorfowi tlenu wystarczyło tylko na niespełna dwie rundy i pomimo tego, że jak na ciężkiego nie jest to może jakiś szczególnie zły wynik, to ogólnie Polak zaprezentował się co najwyżej przeciętnie, a w parterze – rozczarowująco. Kamil Waluś przez całą rundę toczył wyrównany bój z piłkarzem, który – wedle słów właścicieli KSW – miał rzekomo stoczonych ponad 200 walk wszelakich i pięć lat trenował boks w swojej zamierzchłej przeszłości. Tymczasem umiejętności, tak je górnolotnie nazwijmy, byłego piłkarza to nawet nie poziom ALMM-y. Tłumaczenie Wiśniewskiego – skądinąd sympatycznego i szczerego człowieka – po walce, że, parafrazując, „Skąd, kurwa, miałem wiedzieć, że nie można oddawać pleców i przyjmować beztrosko ciosów, nie znam zasad!”, do spółki z kompletną amatorszczyzną, którą zaprezentował w ringu, dopełniają obrazu tego żenującego widowiska, którym uraczył, znaczy – zniesmaczył widzów. Zawodniku Marcinu Różalskiemu nie warto poświęcać wielu słów, bo zwyczajnie szkoda miejsca, ale zgodnie z kronikarskim obowiązkiem odnotujmy, że zaprezentował się tak, jak zwykle, czyli tragicznie. Zabrakło naszemu fighteru tego, czego już nigdy nie opanuje w stopniu uzasadniającym bicie się na galach najlepszej organizacji MMA w Europie – umiejętności. Ale jako, że nie bije się w najlepszej na naszym kontynencie organizacji mieszanych sztuk walki, to jego przygoda z KSW może jeszcze trochę potrwać – ku uciesze.. mieszkańców Płocka? Satanistów? Troglodytów? No, mniejsza z tym, każda potwora znajdzie swojego amatora, więc gdzieś tam na pewno istnieje grupa niezidentyfikowanych osobników, która chętnie zobaczy Marcina Różalskiego w kolejnych dramatycznych bojach w ringu KSW.

Lokomotywa KSW w postaci Mariusza Pudzianowskiego rozjechała Szalonego Greka Christosa Piliafasa – momentami zdawało się, że ten brązowy pas grec.. to znaczy, oczywiście, nie greckiego a brazylijskiego Jiu-Jitsu odrobinę się pogubił, ale, wiadomo, trema, nerwy, pomagające gospodarzom ściany i tym podobne. Amerykańskiego Greka najwyraźniej dopadła pomroczność jasna w najmniej odpowiednim czasie i miejscu i zwyczajnie wszystko mu się pozapominało. Tak, prawdopodobnie właśnie tak być musiało.

Odmieńcy KSW

Na oddzielny akapit – tym razem bez krzty ironii, która co prawda jeszcze się w tym tekście nie pojawiła, ale być może pojawi się w kolejnych akapitach – zasługują pojedynki Anzora Azhieva z Paulem Reedem oraz przede wszystkim heroiczny bój Borysa Mańkowskiego z Rafałem Moksem. Dwaj przyjaciele dali pokaz prawdziwego MMA, które jakoś tak jednak nieszczególnie pasowało do całej tej gali KSW 20. Co tacy zawodnicy robią w cyrku, można by się zastanowić. Oni powinni bić się w najlepszej organizacji europejskiej, miast być przerywnikiem w celebryckim widowisku z elementami bijatyki rodem z szatni gimnazjalnych. Można było odnieść wrażenie, być może mylne, że każdy wyprowadzany przez Mańkowskiego i Moksa cios był symbolem sprzeciwu wobec poziomu groteski, którą na to wydarzenie zaplanowali Martin Lewandowski i Maciej Kawulski pod czujnym i srogim okiem Mariana Kmity.

Attitude: festyniarstwo

Niedawno Maciej Kawulski w przypływie szczerości wypowiedział spiżowe słowa, które warto sobie wbić głęboko do głowy jako credo KSW. I nie, nie chodzi tu o słynne „tu nie chodzi o hajs„. Wspomniane słowa to:

Moim zdaniem UFC jest najgorzej produkowaną galą. Pod względem oprawy bardzo cienko to wygląda. Zawodnicy wychodzą do klatki prosto z szatni. Jest średnie oświetlenie. Produkcja scenotechniki na gali UFC kosztuje sporo mniej niż KSW.

Te kilka zdań kapitalnie i wyjątkowo dobitnie opisuje, jakie elementy KSW są dla duetu właścicieli najważniejsze. Coraz więcej i więcej hajsu wydawane jest na błyszczące, kolorowe opakowanie, a zawartość staje się coraz bardziej tandetna. O ile wcześniej jakoś, lepiej lub gorzej, to wyglądało, to tym razem jubileuszowa gala wyznaczyła nowe, niechlubne standardy. Wszystko jednak przed nami, wszak wydaje się, że drzemiący w Kawulskim i Lewandowskim potencjał do tworzenia coraz to większych absurdów i jeszcze komiczniejszych uzasadnień do tychże nie poddaje się ograniczeniom ziemskim.

Zachwalanie ringu czy też robienie z niego jakiegoś domniemanego pięknego symbolu KSW, który stanowić ma argument przemawiający za trzymaniem się z dala od klatki, zakrawa na ponury żart kompletnie oderwanych od rzeczywistości leninowskich pożytecznych idiotów. Pokrętna logika układania karty walk, która z jednej strony nakazuje właścicielom KSW przy zestawianiu zawodników kierować się tylko tymi walkami, które miały miejsce na białym ringu, a z drugiej dopuszcza Wallace’a (rekord 0-1 w KSW) do pojedynku o tytuł mistrzowski z Michałem Materlą na gali oznaczonej numerem 21, tworzona jest ad hoc. Najpierw robimy głupstwo, potem szukamy dlań uzasadnienia.

Prawie old-schoolowo

Federacja KSW smaży się w starym sosie od dawien dawna. Nie nadąża za zmianami. Póki cyfry się zgadzają, w zasadzie nawet nie musi. To, co kilka lat temu było akceptowalne, dziś poszło bardzo mocno do przodu. Od dawna pod ostrzałem znajduję się, bardzo słusznie, sędziowie KSW, a mimo to nadal te same postacie przewijają się i partaczą robotę na białym ringu. Ringu.. Kawulski i Lewandowski zupełnie przestali się interesować aspektami sportowymi swojej organizacji, konstatacja, że prawdziwe pieniądze da się zrobić na celebrytach i festyniarskich oprawach, całkowicie przysłoniła im jakąkolwiek wizję rozwoju, który zakładałby podniesienie wartości stricte sportowych. Jasne, biznesowo wszystko jest dobrze, ale nie o tym traktuje niniejszy tekst.

Jakie są bowiem plany KSW na przyszłość? Jacek Wiśniewski? Kawulski i Lewandowski nie wykluczają, że ten kompletny amator sportów walki jeszcze raz stanie między linami – wszak największa polska organizacja planuje jeszcze gale w Spodku, a na tamtych terenach go znają. Wydaje się, że mogliby zatrudnić kilku zawodników MMA ze Śląska na potrzeby tejże gali, ale szanujmy się, trzeba byłoby pod nich jakiś undercard stworzyć, a na takie innowacje KSW prędko się nie targnie. Wiśniewski jest lepszą opcją. Co mamy dalej? Wiemy, że po Khalidovie, Błachowiczu i Materli KSW w przypadku kolejnych zawodników będzie podpisywało klauzulę wyłączności na cały świat, coby mieć pewność, że pieniądze, które przeznaczą na wypromowanie tego czy tamtego, spłacą się należycie, choćby miało to oznaczać blokowanie karier tych najzdolniejszych. Oczywiście, biznesowo ma to mocne uzasadnienie, nie wspominając o tym, że jeśli dwie strony decydują się dobrowolnie podpisać umowę, to biorą pełną odpowiedzialność za ich treść i osobom trzecim nic do tego. KSW winno jednak jak najszybciej zrozumieć swoją rolę w światowym łańcuchu pokarmowym MMA – a zatem, w najlepszym wypadku, kuźni talentów, które następnie kontynuowały będą swoją karierą za wielką wodą. Jasne, podstawowa rola KSW to promocja celebrytów i dziwolągów, bo to daje największy zwrot z inwestycji w krótkim okresie czasu, ale dobrotliwie załóżmy, że status rzeczonej kuźni również jest w jakimś stopniu, mniejszym lub większym, uzasadniony.

Wielkim newsem KSW 20 było zakontraktowanie Pawła Nastuli. W pełni można zrozumieć radość fanów – Nastula trafił dokładnie tam, gdzie w tym momencie się nadaje, a zatem do organizacji, która uwielbia wszelkiego rodzaju weteranów sportów wszelakich. Oczywiście, Paweł Nastula to niemal ikona i jeden z pionierów polskiego MMA oraz fantastyczny, utytułowany judoka. Swoją ogromną cegłę w budowie polskiego MMA dołożył i nadal dokłada, za co należą mu się szczere podziękowania i wielkie uznanie. Powiedzmy sobie jednak szczerze, że na tym etapie kariery, na którym znajduje się Paweł Nastula, angaż w KSW wydaje się być rzeczywiście dobrym rozwiązaniem, które pozwoli Pawłowi na miłą, daj, Boże, emeryturę w blasku fleszy. Nic już znaczącego w MMA nie osiągnie, ale i nie od tego jest KSW. Znacznie gorszą wiadomość stanowiłoby podpisanie kontraktu przez KSW z, powiedzmy, Krystianem Kopytowskim czy Michałem Andryszakiem, bo oni znajdują się dopiero na początku swojej kariery i szkoda byłoby rzucać im kłody pod nogi już na tym jej etapie.

Będzie weselej

Czy dolegliwości, na które cierpi KSW, są uleczalne? Wydaje się, że sprawa jest nad wyraz skomplikowana. Wprowadzenie trzyrundowych pojedynków mogło się wydawać psim obowiązkiem KSW, ale biorąc pod uwagę ich przywiązanie do „wartości”, które pozwoliły im zajść tam, gdzie znajdują się dzisiaj, należy tą zmianę rozpatrywać niemalże w kategoriach przełomu. Czy jednak możemy liczyć na takie lub podobne w przyszłości? Wydaje się to wątpliwe, nie tylko dlatego, że Maciej Kawulski i Martin Lewandowski nie są szczególnymi fanami postępu, a w zasadzie powinno się napisać – światowych standardów obowiązujących od wielu lat – ale również dlatego, że związek z Polsatem, który pełni tu rolę podmiotu dominującego, jest pod wieloma względami toksyczny. Wydaje się, że szansą na ograniczenie ilości absurdów na galach KSW jest pojawienie się, ponownie, konkurencji, która pokaże duetowi Kawulski & Lewandowski, że da się to robić inaczej – a załóżmy naiwnie, iż się da. Czy to jednak wystarczy, aby KSW zaczęło poważnie traktować konserwatywnych fanów polskiego MMA? Wątpliwe – tym bardziej, im wyższe okażą się wyniki sprzedaży PPV KSW 20.

Słowem uzupełnienia, Czytelników zainteresowanych bardziej biznesowym podejściem do tematu KSW zapraszam do tekstu KSW – Transformacja.

fot. gwizdek24.se.pl