KSW – transformacja

Oddajmy cesarzowi, co cesarskie. Bez względu na lamenty i zaklinanie rzeczywistości przez maruderów należy sobie powiedzieć jasno i otwarcie, że to Konfrontacja Sztuk Walki i jej dwaj właściciele stoją za ogromnym wzrostem popularności mieszanych sztuk walki w Polsce w ostatnich kilku latach. Chapeau bas!

Sprawą w tym kontekście drugorzędną jest fakt, iż KSW, jak każda firma, nastawiona jest przede wszystkim na maksymalizację zysku i we wszelkie działania, jakie jej włodarze podejmowali i podejmują, wpisane było, jest i będzie pytanie – „ile z tego wyciągniemy, co nam to da?”. Bez względu zatem na motywy, jakimi kierowali się Maciej Kawulski i Martin Lewandowski, trzeba oddać im, że okazali się głównym motorem napędowym polskiego MMA w ostatnim czasie. Ba, oni ten rynek niemalże stworzyli. Oczywiście, swój udział miały w tym także inne osoby, również poprzez pozytywistyczną pracę u podstaw, ale to właściciele KSW odegrali rolę kluczową – bez nich złote czasy polskiego MMA nie nastałyby, a przynajmniej nie tak szybko.

Maciejowi Kawulskiemu i Martinowi Lewandowskiemu tylko w początkowych kilkunastu galach KSW chodziło o promocję MMA jako takiego – obok promocji swojej marki, rzecz jasna. W tych odległych, z dzisiejszej perspektywy, czasach promocja dyscypliny była rzeczywiście najlepszą drogą do zwiększenia zysku z organizacji gal – a rzeczony zysk, jako się rzekło wcześniej, niemal zawsze, z drobnymi wyjątkami, znajduje się na szczycie hierarchii celów biznesowych. Od momentu jednak gdy Kawulski z Lewandowskim zdali sobie sprawę, że przesunięcie środka ciężkości w organizowanych przez nich galach z aspektów sportowych na aspekty medialne może przełożyć się na więcej srebrników w kieszeni, obserwujemy proces przepoczwarzania się Konfrontacji Sztuk Walki z biznesu opartego o wartości sportowe w biznes oparty o show z domieszką rywalizacji sportowej. Pride do kwadratu?

Podnieś kamień

Czy możemy właścicieli największej polskiej organizacji MMA za to winić? Za to, że usilnie promują kompletne beztalencie w osobie Marcina Różalskiego tylko dlatego, że wyglądem przypomina Lucypra? Za to, że ściągają legendarną bestię dla Mariusza Pudzianowskiego? Za to, że nie potrafią, abstrahując od tłumaczeń, sprowadzić dla Mameda Khalidova żadnego godnego rywala? Za to, że pomimo kontraktów z „wielką liczbą” zawodników, nieustannie widujemy tych samych? Za to, że ich matchmaking woła o pomstę do nieba? Za to w końcu, że na KSW 20 znalazło się miejsce dla piłkarza, który z MMA do tej pory miał tyle wspólnego, ile zeszłoroczny śnieg w Himalajach z niniejszym tekstem?

Oczywiście, z biznesowego punktu widzenia winić ich nie sposób. Konfrontacja Sztuk Walki jest prywatną spółką i jej właściciele mogą robić, co zechcą z zarobionymi przez siebie pieniędzmi – wszak poczynania ich będą weryfikowane przez rynek. Kawulski i Lewandowski ciężką pracą wywalczyli sobie prawo do dyktowania warunków w polskim MMA i kreowania jego obrazu w oczach zagranicznych fanów sportu. Mają pełne prawo do promocji marki KSW i następnie monetyzacji wysiłków, jakie na rzeczoną promocję ponoszą. Tym niemniej, chyba nawet świadomi fani, doskonale rozumiejący, iż w biznesie, choćby i tym związanym ze sportem, zawsze najważniejsze są pieniądze, mogą czuć się jednak rozczarowani. Wydaje się – choć są to czyste dywagacje, bo żeby to z pełną stanowczością stwierdzić, należałoby mieć dostęp do danych finansowych KSW – że jednak tak mocne przesunięcie środka ciężkości na aspekty marketingowe i medialne kosztem sportowych nie było konieczne. Czy dodatkowe profity, które przyniesie organizacji zatrudnianie medialnych postaci, zrekompensują stopniowe dryfowanie KSW w kierunku wszelkiej maści „Tańców z gwiazdami” i innych wynalazków służących jedynie temu, by zaspokoić ciekawość Kowalskich – bez względu na to, jak bardzo przejaskrawione może się to pytanie wydać wszelkiej maści apologetom KSW.

Wydaje się, że możemy jednak oczekiwać, by właściciele KSW choćby spróbowali udawać w sposób odbiegający od karykaturalnego, że zależy im na aspektach sportowych. Od dłuższego jednak czasu Kawulski z Lewandowski mają poważne problemy ze zidentyfikowaniem odbiorców swojego przekazu i odpowiedniej jego modyfikacji, co zdaje się być głównym powodem ich średniej, delikatnie mówiąc, popularności wśród konserwatywnych fanów MMA w Polsce. Wydaje się, że, udzielając wypowiedzi w rozmaitych wywiadach, nie do końca zdają sobie nasi bohaterowie sprawę z tego, kto będzie ich słuchał. W wywiadach dla portali branżowych potrafią powtarzać te same farmazony, którymi wcześniej zatruwali mózgi Kowalskim w Polsacie. Nie zdają sobie sprawy, że odbiorca ich wynurzeń w Polsacie znacznie różni się od fana MMA na portalu branżowym – tam opowiadanie niestworzonych historii po prostu nie przystoi. Najbardziej jaskrawym tego przykładem były wypowiedzi duetu K&L na konwencie MMA organizowanym przez MMARocks – wydawałoby się, że w miejscu, gdzie zebrali się prawdopodobnie najbardziej zagorzali fani MMA w Polsce, Kawulski i Lewandowski w pewnych sytuacjach mrugną okiem do zgromadzonych gości, którzy jaki koń jest, widzą. A tymczasem uraczeni zostaliśmy dokładnie tą samą propagandową papką, którą duet właścicieli KSW serwuje Kowalskim na Polsacie.

Czy Maciej Kawulski naprawdę wierzy w to, że, przykładowo, w UFC niekoniecznie walczą lepsi zawodnicy tylko są po prostu mocniej promowani? Nie dajmy się zwariować, Kawulski w ciemię bity nie jest, doskonale zdaje sobie sprawę zarówno z tego, że opowiada farmazony, jak i z tego, że wiedzą to jego słuchacze. Dlaczego więc tak często pozwala sobie nieokiełznaną fantazję w wypowiedziach, uwłaczając tym samym inteligencji swoich odbiorców? To proste – bo może. Konserwatywni fani MMA nie są docelowym targetem dla KSW. Bez wątpienia za to są źródłem największej krytyki, jaka spada na największą polską organizację. Właściciele Konfrontacji mogą sobie zatem pozwolić na danie fanom prztyczka w nos, a czasami splunięcie w twarz – w żaden odczuwalny sposób nie uszczupli to bowiem ich portfela.

Krótkowzroczność czy chłodne kalkulacje?

Warto zwrócić uwagę na jeszcze jeden czynnik – jak do tej pory Kawulski z Lewandowskim udowodnili, że w obszarach swojego biznesu poruszają się doskonale. Oczywiście, plotą często głupoty nie z tego świata, zatrudniają dziwolągów, aspekt sportowy często leży i kwiczy, ale summa summarum – zarabiają. Być może ten ostry zwrot w kierunku wartości medialnych kosztem sportowych ma rzeczywiście mocne uzasadnienie i solidną podstawę. Niektórym fanom może się wydawać, że KSW robi błąd, stawiając na freak-fighty, bo mogliby zatrudnić kilku młodych-zdolnych, wypromować ich i następnie na nich zbijać kokosy. Kawulski z Lewandowskim, znając cały polski rynek od środka, zdają sobie być może sprawę, że trzeba działać tu i teraz. Nie ma czasu na długofalową inwestycję w postaci choćby Kopytowskiego, który idealnie pasował na rywala dla Walusia na KSW 20, bo takowa może się zwrócić dopiero po kilku latach, a i obarczona jest sporym ryzykiem. Zatrudnienie byłego piłkarza Jacka Wiśniewskiego da efekty tu i teraz. Lepszy wróbel w garści niż gołąb na dachu?

Czy pikujący poziom sportowy gal KSW spowodowany jest chłodną kalkulacją włodarzy organizacji, która każe im w tych ciężkich czasach zarabiać bezcenną żywą gotówkę tu i teraz, czy też ichniejszą krótkowzrocznością, która nie pozwala dostrzec im, że długofalowa inwestycja w uzdolnionych zawodników w perspektywie kilku lat może okazać się znacznie intratniejsza, przekonamy się pewnie niebawem. Dziś z całą pewnością możemy stwierdzić, że pod względem sportowym dla KSW zostało bardzo niewiele miejsca na rozwój – jest ono ograniczane z jednej strony przez UFC, z drugiej przez rozwijające się organizacje One FC czy Bellator FC. Nie ma najmniejszych wątpliwości, że dla polskiej organizacji pozostaną jedynie ochłapy w postaci podstarzałych „weteranów”. O nowych młodych talentach, czyli przysłowiowych Turkach, trzeba chyba zapomnieć, bo po pierwsze – KSW nie robi wiele, żeby ich pozyskać, a tych, którzy są w zasięgu wzroku, nie dostrzega; po drugie – im więcej postaci medialnych w ringu, tym mniejsza szansa na start utalentowanego zawodnika z nierozpoznawalnym nazwiskiem.

Mamed Khalidov już kilka gal temu oficjalnie rozpoczął etap kiszenia się w KSW. Od momentu swojego poprzedniego występu dołączył do niego w tym ogórkowym klimacie Jan Błachowicz, który kiszenie to kontynuował będzie na KSW 20. Na najlepszej drodze do dołączenia do kolegów jest też w perspektywie maksymalnie dwóch, trzech walk Michał Materla. KSW zatem nie tylko nie promuje nowych zawodników w takim zakresie, w jakim moglibyśmy oczekiwać tego od rzekomo najlepszej europejskiej organizacji MMA, ale też zdaje się blokować rozwój karier kilku swoich czołowych fighterów. Kawulski i Lewandowski za nic w świecie nie chcą pogodzić się z faktem, że w światowym łańcuchu pokarmowym pełnią tylko i wyłącznie rolę satelity dla światowego hegemona – UFC. Rolą ich winno być szlifowanie i promowanie talentów do momentu, gdy nie będą już w stanie zagwarantować im rywali na odpowiednim poziomie – wtedy do akcji wchodziłby amerykański potentat. Ze sportowego punktu widzenia miałoby to największy sens, ale z biznesowego – niekoniecznie. Dlatego, nawet za cenę blokowania karier perspektywicznym zawodnikom, KSW nigdy nie przystanie na rolę dostawcy talentów dla UFC.

Eksperyment z PPV

KSW 20 będzie pierwszą galą udostępnianą w systemie PPV. Prawdopodobnie decyzja ta nie była po myśli włodarzy KSW, a kluczową rolę, jak to zwykle bywa, odegrał wszechwładny Marian. Nie da się ukryć, że karta walk jak na pierwsze PPV w historii mieszanych sztuk walki w Polsce prezentuje się bardzo przeciętnie. Pamiętać jednak należy, iż poziom sportowy w całym tym przedstawieniu odgrywa rolę całkowicie drugorzędną – liczy się przede wszystkim poziom sprzedaży PPV, a ten wcale nie musi być zależny od aspektów sportowych, ale bardziej od medialnych, z czego duet Kawulski & Lewandowski doskonale zdaje sobie sprawę. Był to prawdopodobnie główny powód zakontraktowania Jacka Wiśniewskiego – byłego piłkarza, którego nazwisko w kręgach kibicowskich jest mocno rozpoznawalne.

System PPV na KSW 20 jest z pewnością swego rodzaju eksperymentem, od wyników którego uzależniona będzie dalsza strategia. Nie znając rzeczywistych profitów, jakie KSW i Polsat osiągali z organizacji gal w sposób tradycyjny, nie sposób ocenić, jaki poziom sprzedaży PPV będzie dla naszych bohaterów zadowalający. Przy cenie 30 PLN za PPV i sprzedaży na marnym poziomie 100 tys. subskrypcji daje nam to 3 mln PLN. Jeśli nawet KSW zarobi na tym 33% – a warto pamiętać, że do UFC trafia około 55% z ceny pojedynczego PPV – to daje to kwotę 1 mln PLN. Z samego PPV – a przecież są jeszcze inne źródła przychodu. Czy jednak ten 1 mln PLN to dużo w porównaniu z przychodami z KSW 19 czy KSW 18 – to już wiedzą sami właściciele Konfrontacji Sztuk Walki.

Jeśli system PPV się sprawdzi, czyli okaże się zyskowniejszy aniżeli tradycyjna transmisja w otwartym Polsacie, pozostanie nam tylko mieć nadzieję, że choć drobną część dodatkowych profitów włodarze KSW przeznaczą na podniesienie sportowej wartości organizowanych przez siebie gal – choćby przez zwiększenie ich liczby. Rzecz jasna, zaglądanie do kieszeni innym nieszczególnie przystoi, bo świętym ich prawem jest dysponowanie zarobionymi pieniędzmi podług własnej woli, ale warto zauważyć, że poza Mamedem Khalidovem, to chyba nie wynagrodzenie istotnych ze sportowego punktu widzenia zawodników stanowi o istocie kosztów KSW, stąd nadzieja na to, iż dodatkowe pieniądze przeznaczone zostaną na sprowadzanie lepszych fighterów, wydaje się być płonna. Już nie wspominając o tym, że tych lepszych dla chociażby Mameda Khalidova można szukać ze świecą.

Ścieżka, którą podąża KSW, jest ślepa, jeśli chodzi o systematyczny rozwój dyscypliny w Polsce. Z jednej strony Kawulski z Lewandowskim zrobili już tak dużo dla rodzimego MMA, że mogliby już do końca życia palcem nie kiwnąć w tym temacie, ale z drugiej strony naturalne jest, iż fani, zwłaszcza po upadku MMA Attack i wykolejeniu się Pro Fight, właśnie w stronę KSW spoglądają w nadziei, że twórcy polskiego rynku mieszanych sztuk walki pociągną ten wózek dalej. Niekoniecznie jednak w kierunku „Tańca z gwiazdami”.

fot. cobrapunch.wordpress.com