Khalidov vs Sakurai? Pospiskujmy!

Dzisiaj oficjalnie ogłoszono, że rywalem Mameda Khalidova będzie Ryuta Sakurai. Oficjalnie zatem przedstawiam teorię spiskową związaną z takim zestawieniem.

Nie muszę chyba wyjaśniać, z jakiego powodu włodarzom KSW odpowiada Ryuta Sakurai. Ot, niedrogi zawodnik, który już raz walczył z Mamedem Khalidovem, wobec czego łatwo ułożyć efektowną historię stojącą za tym pojedynkiem, którą to historię docelowi klienci Konfrontacji – czyli ludzie interesujący się KSW, a nie MMA – kupią.

Dlaczego jednak Mamed nalegał publicznie na to, by to będący na ostatniej prostej – ale stromej – swojej kariery Japończyk został jego rywalem? Najprostsza odpowiedź, jaka musi nasuwać się na myśl każdemu Czytelnikowi, jest pewnie taka, że, ot, Czeczen nie ma już ambicji sportowych i chce, żeby było mu lekko i przyjemnie już do końca jego sportowych dni. Z dużym prawdopodobieństwem właśnie tak jest, ale czy to oznacza, że przy tej niecodziennej okazji nie możemy popuścić trochę wodzy fantazji i spróbować poszukać drugiego dna tych wszystkich „oczywistości”? Pewnie, że możemy! A zatem…

Khalidov vs Sakurai 2

Najbardziej znany polski zawodnik MMA i od niedawna celebryta – do czego, nawiasem mówiąc, absolutnie się nie przyczepiam – Mamed Khalidov w ciemię bity nie jest. Czy polski Czeczen naprawdę nie był świadom, jakim oddźwiękiem w środowisku konserwatywnych fanów tego sportu odbije się jego planowane starcie z emerytem? Czy też może – zdając sobie sprawę z tego, że rzeczone środowisko osiąga w porywach liczebność stu osób – mógł sobie pozwolić na zignorowanie fanów MMA, bo wiedział, że ci od KSW i tak będą zadowoleni? Rzec trudno. Uważam jednak – i tu rozpoczynamy snucie teorii prawdopodobnych mniej niż bardziej – że za wyborem Sakuraia przez Mameda mogą stać inne pobudki.

Zwróćmy bowiem uwagę, UFC kontraktuje coraz to nowych polskich zawodników, Piotr Hallmann zgarnia bonus za poddanie wieczoru, wielkimi krokami zbliża się też gala UFC w Polsce, na potrzeby której amerykański gigant zwerbuje jeszcze 2-3 Polaków. Mający świadomość swoje klasy sportowej, Khalidov patrzy na to z boku z uczuciami, określmy je, mieszanymi – z jednej bowiem strony w Polsce ma ciepłą, sowitą i bezpieczną posadę, prażąc się w blasku fleszy Vivy, z drugiej natomiast w UFC mogłyby czekać go uznanie i sława na całym świecie oraz nie mniejsze zarobki – tyle, że wszystko to obarczone byłoby sporym ryzykiem, bo któż zagwarantuje Mamedowi, że w Lidze Mistrzów MMA rzeczywiście mu się powiedzie? Nikt. „Cóż zatem czynić?” – myśli Czeczen, mając pełną świadomość tego, że o angażu w UFC nie decyduje klasa pokonywanych rywali, a długa seria zwycięstw.

Khalidov, uzbrojony w tą cenną wiedzę, wybiera sobie zatem rywala (a może jest on podrzucony przez duet Kawulski & Lewandowski, którym Sakurai bardzo pasuje do folwarczno-sportowej układanki, a Czeczen ochoczo na to przystaje; mogło i tak być, choć to nic nie zmienia), który z wysokim prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością nie będzie stanowił dlań najmniejszego zagrożenia w białym ringu. Przeciwnika, przed walką z którym może sobie śmiało dopisać kolejne zwycięstwo do efektownego rekordu. Rozwiązanie takie jest krótkofalowo korzystne dla KSW (storyline), ale też długofalowo dla Khalidova – w obliczu bowiem będącego u polskich bram UFC jeszcze bardziej wzmocni rychła wygrana jego pozycję negocjacyjną. Czy bowiem UFC chciałoby mieć Czeczena u siebie na gali w Polsce? Nie ma wątpliwości, że tak! Czy on sam chciałbym wystąpić w UFC na gali w Polsce? Nie ma wątpli… Wróć! Tutaj właśnie robi się ciekawie.

Jeśli jakieś działania przynoszą korzyści, to najprostszym sposobem ich pomnożenia jest wspomnianych działań powielanie. Khalidov flirtował już z UFC, w efekcie czego nie zdecydował się co prawda zasilić organizacji Dany White’a, ale w konsekwencji czego podbił zdecydowanie ofertę KSW, dołączając tym samym do nielicznego stadka zawodników wyśmiewanych na każdym kroku przez hardkorowych fanów MMA znad Wisły. Po pokonaniu Sakuraia będzie miał okazję do powtórki z rozrywki! Za pierwszym razem UFC nie było wystarczająco zdeterminowane, by „umierać” za Khalidova. Ale teraz, w kontekście gali, która ma się odbyć w Polsce, czy nie będą gotowi wyłożyć na stół ofertę godną naszego czołowego zawodnika? Któż to raczy wiedzieć?

Drugi flirt z UFC oznaczać będzie sytuację win-win dla Mameda. Jeśli oferta UFC okaże się na tyle atrakcyjna, by porzucił ciepłą synekurkę w KSW, będzie miał potężne narzędzie w dłoni, by po raz kolejny usiąść do stołu z Kawulskim i Lewandowskim, domagając się renegocjacji jego kontraktu z Konfrontacją. Jeśli się to nie uda, żegnaj, piękna kraino! Ale czy naprawdę może się to nie udać? Mając dwie oferty i możliwość niewielkiej choćby negocjacji, można ugrać naprawdę dużo.

Czy zatem Sakurai jest pierwszym etapem długofalowego planu Mameda Khalidova polegającego, w uproszczeniu, na kolejnej przymiarce do UFC, w konsekwencji czego jego płaca w KSW wzrośnie jeszcze bardziej?

Nie stwierdzam tego, jeno snuję teorię. Wszak jest jeden bardzo poważny znak zapytania, który należy postawić w kwestii aktualnego kontraktu Czeczena z KSW. Kawulski i Lewandowski może i na MMA się nie znają, ale na biznesie jak najbardziej. Czy podpisując nowy kontrakt z Mamedem – który był rezultatem pierwszej oferty możnych z UFC – zrobili wszystko, by uchronić się przed podobnym „szantażem” w przyszłości? Czy wprowadzili zapisy, które spowodują, że choćby i Dana White oferował złote góry Czeczenowi, to i tak nie zdoła wyciągnąć go z objęć KSW? Ja bym tak niewątpliwie uczynił…

Naturalnie, wszystkie te powyższe dywagacje mogę legnąć w gruzach na skutek różnych „nieprzewidzianych historii”, z których porażka Khalidova – jakkolwiek mało prawdopodobna – znajduje się na ich czele. Zdaję sobie, rzecz jasna, doskonale sprawę z tego, że równie dobrze pobudki, którymi kierowało się trio Khalidov & Lewandowski & Kawulski przy wyborze Ryuty Sakuraia, mogą być znacznie mniej skomplikowane i przyziemne, aniżeli może się to piewcom teorii spiskowych wydawać. Tym niemniej, zaletą tych ostatnich jest to, że czasami coś wyjaśniają. Czy i tym razem tak będzie? Czas pokaże.

Fot. Przemysław Skrzydło / Agencja Gazeta