Królewski bój – Grabowski vs Tybura

W rosyjskim Sankt Petersburgu 15 sierpnia dojdzie do bratobójczego boju dwóch doskonałych polskich zawodników.

Na gali M-1 Challenge 50 zmierzą się najlepszy polski ciężki Damian Grabowski (16-1) i niepokonany Marcin Tybura (10-0). Stawką pojedynku będzie nie tylko pas mistrzowski kategorii ciężkiej rosyjskiej organizacji, ale też – daj im, Boże – świetlana przyszłość dla zwycięzcy oraz, miejmy nadzieję, szybkie podniesienie się po porażce dla przegranego.

Jak przedstawiają się umiejętności obu zawodników? Kto ma większe szanse na zwycięstwo? Przyjrzyjmy się im bliżej!

Stójka

Grabowski i Tybura najlepiej czują się w parterze, ale w ostatnich walkach obu zawodników mogliśmy obejrzeć wystarczająco dużo stójkowych wymian, by wyrobić sobie zdanie o ich kickbokserskich umiejętnościach.

Tybur jest całkiem mobilny w stójce, choć walczy raczej na sztywno – nie ujrzymy w jego wykonaniu jakiegoś obniżania pozycji, mocnych skrętów tułowia przy zadawaniu ciosów czy kombinacji składających się z więcej niż dwóch uderzeń. Marcin pracuje za to sporo kopnięciami i to one są jego główną bronią, gdy walka rozgrywana jest na górze – ochoczo zaprzęga do boju masę lowkingów z obu nóg oraz kopnięć frontalnych, które dzięki jego rosłej posturze sprawują się całkiem nieźle. Od święta rzuci jakieś kopnięcie na głowę czy obrotówkę (jak w starciu z Krystianem Kopytowskim), ale stanowią one raczej tylko mało istotny przerywnik w jego stójkowym tańcu. Od strony bokserskiej Tybura niczym się nie wyróżnia, próbując razić rywali przede wszystkim lewym prostym, od wielkiego dzwona kombinacją lewy – prawy – wszystko to jednak ze zmiennym szczęściem.

Damian Grabowski jest zawodnikiem prezentującym zgoła odmienny styl – jest niższy i przy tym znacznie dynamiczniejszy. Potrafi obniżyć pozycję, potrafi zaatakować naprawdę ładną kombinacją lewy sierp – prawy podbródkowy – lewy sierp, potrafi zejść z ciosem do boku, jego lewy prosty pracuje dużo lepiej niż Tybury. Damian uderza też znacznie mocniej, podczas gdy Tybura wyprowadza sporo uderzeń, nie wkładając jednak w nie maksimum mocy. Choć z uwagi na relatywnie niewielkie doświadczenie w sportach uderzanych wcale nie jestem pewien, czy Marcin kiedyś zacznie być w stójce luźniejszy, bardziej gibki. To chyba po prostu nie jest jego styl…

Najmocniejszą zatem bronią Tybury w stójce są lowkingi i frontalne kopnięcia przeplatane czasami wejściem w klincz z kolanem. To ostatnie jest jednak także domeną Grabowskiego, ale to nie wszystko – Polish Pitbull jest znacznie lepiej poukładany od strony pięściarskiej – jeśli weźmiemy pod uwagę, że Tybura gubił się w stójce, gdy mocniej zaatakowali go Kopytowski czy Maro Perak, to agresywny styl Damiana może sprawić mu masę problemów. Próbę skrócenia dystansu przez Tyburę Grabowski może powitać mocnym prawym podbródkowym, jak to czynił w ostatnim starciu.

W ogóle, treningi Polskiego Pitbulla z Cainem Velasquezem nie pozostały bez wpływu na ostatnie poczynania Polaka w klatce – rozpoczyna on walki równie agresywnie jak Amerykanin, wywierając presję na rywalu i zasypując go ciosami przy jednoczesnym dążeniu do klinczu. Tybura, jak wspomniałem, tracił rezon pod naporem przeciwnika, co nie wróży mu dobrze przed walką z opolaninem.

Na osobną wzmiankę zasługuje… odwrotna pozycja Damiana, którą kilka razy ostatnio zaprezentował. Jak często Damian zmieni się w mańkuta? Czy sprawi to problemy Tyburze?

Natomiast na koniec naszych dywagacji stójkowych wspomnieć trzeba o aspekcie absolutnie kluczowym – Grabowski dysponuje czymś, co może okazać się arcyważne dla losów pojedynku – dewastującymi kopnięciami na kolano. To one okazały się kluczowe w walce Polaka z Tadasem Rimkeviciusem i to one odebrały pewność siebie Kenny’emu Garnerowi. Czy przeciętnie stójkowo poukładany Tybura będzie w stanie ich bronić? Przyjęcie już tylko jednego może całkowicie zablokować stójkowe poczynania zawodnika, który takiemu uderzeniu jest poddany. Jak będzie w przypadku Tybury i Grabowskiego?

Zapasy

Marcin Tybura jest wyższy, ale obaj zawodnicy w ostatnich walkach ważyli niemal tyle samo – 109/110 kilogramów. Nie będę szczególnie zdziwiony, jeśli Grabowski siłowo wcale nie będzie odstawał od Tybury.

Powracając jednak do zapasów i klinczu. Obaj zawodnicy lubią tę płaszczyznę i czują się w niej całkiem nieźle. Tybur wykorzystuje klincz przede wszystkim do obaleń – w jego przypadku nie uświadczymy dynamicznych zapaśniczych wejść w nogi. Inaczej za to ma się sprawa z Grabowskim, który po treningach w AKA w ostatnich dwóch pojedynkach udowodnił, że ostry wjazd w nogi rywala nie jest mu obcy. Daje to w moim odczuciu więcej możliwości Damianowi, który w stójce zawsze może postraszyć Tyburę próbą zejścia po nogi. Z klinczu Grabowski również całkiem nieźle obala różnego rodzaju haczeniami i podcinkami – podobnie jak uniejowianin.

W mojej ocenie, aby spróbować ocenić zapaśniczo-klinczerskie boje obu Panów, których możemy uświadczyć w tym pojedynku wiele, musimy bliżej przyjrzeć się starciu Grabowskiego z Garnerem. Polak w tamtym boju zademonstrował niebywałą inteligencję w walce w klinczu – nie tracił sił na mocowanie się z silnym Amerykaninem, ale zasypywał go gradem brutalnych kolan na korpus i głowę oraz mocnych uderzeń pięściami. Raz po raz oddawał przy tym podchwyty z obu stron, co w niczym mu jednak nie przeszkadzało. Gdy w kontekście tamtego pojedynku próbuję sobie wyobrazić klinczerskie boje Grabowskiego i Tybury, to widzę tego drugiego szybko łapiącego podwójny podchwyt i… przyjmującego ciosy na korpus i głowę. Tracącego podchwyt i obijanego kolanami, łapiącego z powrotem podwójny podchwyt i próbującego – bezskutecznie – obalać. Grabowski to stary wyga, jeśli poczuje, że siłowo ma problemy, nie straci ani krzty energii na mocowanie się z Tyburą, w zamian koncentrując się tylko na utrzymaniu pozycji stojącej i zasypywaniu rywala gradem uderzeń. Owszem, kolana w klinczu nie są też obce Marcinowi, ale brak im zdecydowanie dynamiki, którą prezentuje Grabowski, gdy decyduje się zaprzęgnąć je do działania. To nie są kolana – to są KO-LA-NA.

Parter

Nie mam wątpliwości, że… BJJ Damiana Grabowskiego pod MMA stoi wyżej niż Marcina Tybury, nic nie ujmując temu ostatniemu. Polski Pitbull to znacznie wszechstronniejszy grappler, który ma tzw. „czujkę” – próbujesz go obalić, to błyskawicznie zapina ręce pod twoją szyją, szukając gilotyny (z Kennym Garnerem), zostawisz rękę, zaraz idzie po kimurę bez względu na pozycję, w której się znajduje. Dasz mu milimetr przestrzeni, a chwilę potem dusi cię trójkątem rękami.

Tybura zdecydowanie bardziej ceni sobie kontrolę, co jednak może mieć w konfrontacji z agresywnie szukającym poddań Grabowski swoje zalety. Można bowiem wyobrazić sobie scenariusz, w którym Damian traci dużo sił, nieustannie próbując technik kończących, podczas gdy Tybura skupia się na kontroli, czym zyskuje przewagę w oczach sędziów.

Uderzenia z góry w wykonaniu obu zawodników różnią się na podobnej zasadzie, jak różni się ich stójka. Damian Grabowski z góry to polski… Cain Velasquez! Ma rzadką umiejętność generowania mocnych ciosów, nawet znajdując się tylko w gardzie rywala – widać, że niosą one ze sobą naprawdę dużą siłę rażenia, przy ich wyprowadzaniu udział zdaje się brać każdy mięsień Grabowskiego! Odrobinę inaczej sprawa ma się z Tyburą, który uderza równie ochoczo, mając jednak na celu albo otwarcie się rywala, albo powstrzymanie ringowego przed podniesieniem walki do stójki. Grabowski uderza, by zabić.

Na pewno opolanin będzie musiał uważać na zajścia za plecy w wykonaniu Tybura – ten ostatni udowodnił bowiem, że jak mało kto potrafi dochodzić do tej dominującej pozycji. Marcin za to będzie musiał uważać… w każdej niemal pozycji w parterze – Grabowski jest groźny zarówno z dołu, jak i z góry. Tybura nie był w stanie przez długi czas skończyć stójkowicza Maro Peraka, mając dwukrotnie dosiad – gdy próbuję sobie wyobrazić na jego miejscu Damiana Grabowskiego, to wydaje mi się, że rozwiązałby to znacznie szybciej. Jeśli dodamy do tego, że w trzeciej rundzie tamtego boju to Perak znalazł się w gardzie Tybury, który ograniczył wówczas wszystkie swoje działania do zadań typowo defensywnych, to sytuacja Marcina przedstawia się jeszcze mniej ciekawie – Grabowski bowiem z góry potrafi być naprawdę niebezpieczny.

Konkluzje

Uważam, że Damian Grabowski będzie miał przewagę w stójce i w parterze – w klinczu prawdopodobnie też, choć tutaj sprawa jest otwarta. Od strony kondycyjnej obaj prezentują zbliżony poziom. Polish Pitbull jest zawodnikiem znacznie dynamiczniejszym, mającym cięższe ręce, niebezpieczne kopnięcie na kolano w arsenale, inteligencję w klinczu oraz agresywną i skuteczną grę parterową w połączeniu z najwyższej klasy brazylijskim jiu-jitsu. Będzie miał też po swojej stronie większe doświadczenie zebrane podczas siedmiu lat zawodowej kariery. Dla porównania, Tybura bije się zawodowo dopiero niespełna trzy.

Jeśli do walki z Tyburą Grabowski wyjdzie w formie z pojedynku z Kennym Garnerem, będzie to prawdopodobnie gra do jednej bramki. Mimo to nie można skreślać Marcina, który nadal – pomimo 28 lat na karku – poszukuje, takie mam wrażenie, swojego stylu. Być może teraz zobaczymy jego najlepszą wersję, która sprawi niespodziankę i pokona najlepszego polskiego ciężkiego? Relatywnie nowi zawodnicy w MMA, a do takich trzeba zaliczyć Tyburę, rozwijają się na początku szybko, z walki na walkę prezentując się wyraźnie lepiej.

Może tak się zdarzyć także w przypadku Marcina, ale szanse na to, że dokona progresu pozwalającego mu na ubicie Grabowskiego nie są duże. Agresywnie walczący polski Cain Velasquez zdecydowanie nie będzie leżał gubiącemu się pod presją Tyburze, który swoich szans zmuszony będzie szukać w parterze. Problem jednak w tym, że również i tam opolanin powinien dysponować przewagą.

Reasumując, Polish Pitbull na papierze ma wszystko, by tą walkę rozstrzygnąć na swoją korzyść. Czy jednak Tybur znajdzie asa w rękawie i zastopuje Damiana?