Romero vs Kennedy – fantazja czy solidność?

Kilka dni temu UFC zestawiło kluczowe dla drabinki dywizji średniej starcie, którego zwycięzca znajdzie się prawdopodobnie o jedną wygraną od walki o pas mistrzowski.

Medalista olimpijski w zapasach w stylu wolnym Yoel Romero Palacio (8-1, 4-0 UFC) kontynuuje swój ostatni – jakim dla 37-letniego już Kubańczyka może się okazać – marsz w kierunku walki o najwyższy laur. Na jego drodze na gali UFC 178 stanie 35-letni amerykański żołnierz Tim Kennedy (18-4, 3-0 UFC, który również mierzy wysoko.

Tło pojedynku

Palacio w oktagonie jeszcze nigdy nie przegrał, notując cztery wygrane. W swoim debiucie efektownym latającym kolanem znokautował Clifforda Starksa, by potem zadać pierwszą w karierze porażkę przez nokaut solidnemu, choć już zwolnionemu z organizacji Ronny’emu Markesowi, który wówczas znajdował się na fali trzech kolejnych zwycięstw. W kolejnej walce po niezwykle ciężkim boju Kubańczyk ubił w trzeciej rundzie niedocenianego Dereka Brunsona, natomiast ostatnio powrócił do swoich korzeni, zapaśniczo dominując mającego na koncie pięć kolejnych wiktorii Brada Tavaresa.

Tim Kennedy również w UFC jeszcze nie przegrał, pokonując w debiucie po mocnej kontroli zapaśniczej Rogera Gracie, by następnie – walcząc z kontuzją nogi – ustrzelić pięknym sierpem przeważającego do tamtego momentu Rafaela Natala. Ostatnio natomiast zaliczył najcenniejszą wygraną, wyraźnie dominując na przestrzeni pięciu rund Michaela Bispinga.

Kto lepszy na papierze?

Zestawienie od strony stylistycznej zapowiada się wręcz wybornie! W skrócie określić można je jako konfrontację dwóch rewelacyjnych i ciężkorękich zapaśników.

W płaszczyźnie kickbokserskiej przewaga powinna należeć do Żołnierza Boga, który dzięki odwrotnej pozycji, niekonwencjonalnym uderzeniom, mobilności i dynamice może napsuć mnóstwo krwi Amerykaninowi. Pomimo relatywnie niewielkiego doświadczenia w sportach uderzanych chwilami może się wydawać, że Palacio to urodzony striker – jest niezwykle eksplozywny, nieprzewidywalny i kreatywny zarazem, umiejętnie kontroluje dystans, posiada kapitalny balans tułowiem i głową, świetnie przepuszczając wiele uderzeń rywali (jego brat to bardzo dobry bokser), a jego ofensywny arsenał stójkowy jest niezwykle bogaty – do zadawania obrażeń swoim rywalom wykorzystuje ciężkie ręce, kopnięcia, łokcie i kolana.

Przykłady rewelacyjnego balansu i uników w wykonaniu Yoela Romero w starciu z Ronnym Markesem.

Tim Kennedy jest w płaszczyźnie stójkowej znacznie mniej skomplikowany i na ogół prędzej niż później stanowi ona dlań zaporę dymną przed próbą przeniesienia walki do parteru, bo to tam, będąc z góry, czuje się on najlepiej. Amerykanin dysponuje jednak bardzo mocnymi sierpowymi z obu rąk, co czyni stójkowe wymiany z nim bardzo niebezpiecznymi. Biorąc jednak pod uwagę luz i kickbokserską kreatywność Kubańczyka, trudno nie przyjąć, iż to reprezentant ATT powinien w tym starciu dysponować przewagą w stójce.

Tim Kennedy firmowym prawym trafia Michaela Bispinga.

Docelową płaszczyzną, w której Amerykanin będzie chciał toczyć ten bój, będzie zapewne pozycja dominująca w parterze – jeśli bowiem Kennedy w czymś naprawdę się wyróżnia (poza może niezłomną wolą walki), to bezwzględnie jest to kontrola z góry. Amerykanin nie daje swoim rywalom ani milimetra przestrzeni, uniemożliwiając im powrót do stójki, a jednocześnie świetnie przechodząc pozycje do coraz bardziej dominujących. Owszem, Romero jest niezwykle dynamiczny, ale w ogóle nie będę zdziwiony, jeśli Kennedy będzie w stanie utrzymać go na plecach. Najpierw jednak będzie musiał go obalić.

Przykłady doskonałych obaleń oraz kreatywnej pracy łokciami w wykonaniu Yoela Romero w starciu z Bradem Tavaresem.

Wielokrotnie na łamach Lowkinga pisałem o tym, co może być przyczyną tego, iż najbardziej utytułowany w historii UFC zapaśnik ma problemy z obaleniem rywali, nie zachwycając własną ofensywą zapaśniczą. Wynika(ło) to – w skrócie – z: fascynacji stójką, różnic między zapasami a zapasami pod MMA, stylowi zapaśniczemu Romero (nigdy nie był mistrzem sprowadzeń – pamiętajmy, że w zapasach można wygrać, nie notując żadnego obalenia). W jego karierze w UFC musieliśmy czekać aż do czwartej potyczki, by obejrzeć udane obalenie z jego strony. Jednak do pojedynku z Bradem Tavaresm wyszedł z wyraźnymi inklinacjami zapaśniczymi i wreszcie mogliśmy zobaczyć kilka sztuczek z jego bogatego arsenału. Myślę, że tak pro-zapaśnicza taktyka Romero w tym starciu wynika po części z systematycznego przekładania swoich umiejętności zapaśniczych pod MMA, jak i ze zmiany taktyki, wedle której warto od czasu do czasu obalać. Owszem, w poprzednich potyczkach Romero również próbował, ale trudno było nie odnieść wrażenia, iż rzeczone próby były tylko jakimś drobnym przerywnikiem między akcjami kickbokserskimi na zasadzie „dobra, skoro jestem olimpijskim zapaśnikiem, to trzeba…”. W konfrontacji z Tavaresem wyglądało to już zupełnie inaczej.

Tavares nie miał nic do powiedzenia w konfrontacji z zapasami Romero.

Jak zatem na tle Romero mogą prezentować się zapasy Kennedy’ego? Otóż, nie jestem przekonany, czy Kubańczyk w konfrontacji z Amerykaninem wyjdzie do walki z podobnym nastawieniem jak do potyczki z Tavaresem. Ten ostatni w płaszczyźnie stójkowej był jednak znacznie bardziej poukładany, co mogło uzasadniać zapaśniczą taktykę Romero – tutaj po raz kolejny Kubańczyk będzie miał naprzeciwko siebie zapaśnika, więc nie będę zdziwiony, jeśli pojedynek ten będzie nieco przypominał jego starcie z Markesem. Innymi słowy, zapracowany w stójce Palacio może oddać kilka obaleń, a biorąc pod uwagę doskonałą kontrolę z góry Amerykanina, to może być dla dla niego gwoździem do trumny. Z drugiej jednak strony, czy Romero dysponuje szlifami niezbędnymi do tego, by bronić tych obaleń, czy – lepiej! – samemu położyć na plecach Kennedy’ego? No, skoro Gracie był w stanie, to olimpijski medalista w zapasach – nawet pomimo tego, że było to pół wieku temu – też będzie.

W kontekście zapasów warto też wziąć pod uwagę, że Romero to kawał rewelacyjnego atlety, który powinien mieć przewagę siłową nad Amerykaninem – przynajmniej w dwóch pierwszych rundach. Kondycyjnie bowiem to Kennedy wydaje się być lepszym zawodnikiem. O doświadczeniu nie wspominając, bo dla Kubańczyka Tim stanowił będzie największe wyzwanie w karierze, podczas gdy ten ostatni mierzył się w już z m.in. Ronaldo Souzą, Lukiem Rockholdem czy Robbiem Lawlerem.

Myślę jednak, że w ostatecznym rozrachunku przewaga stójkowa i atletyczna Kubańczyka w połączeniu z umiejętnościami zapaśniczymi, które mogą wykluczyć najlepsze argumenty Kennedy’ego, zapewnią mu wygraną.

Kurs bukmacherski

Czy bukmacherzy uznają, że Romero nadal nie jest przetestowany? Jak mocno na kursach zaważy ostatnie zwycięstwo Kennedy’ego nad Bispingiem? Biorąc pod uwagę, że w konfrontacji z Tavaresem Romero był minimalnym faworytem, a kursy zmieniły się dopiero, gdy gracze zaczęli obstawiać Hawajczyka, wydaje mi się, że Kubańczyk zyskał już pewne uznanie w oczach bukmacherów. Czy na tyle duże, by faworyzować go w starciu z doświadczonym Kennedym? Raczej tak, tym bardziej, że to przecież 3-rundowy bój.

Predykcja kursu:

Yoel Romero – 1.80
Tim Kennedy – 1.95

fot. USA Today Sports