UFC Fight Night London – relacja i analiza

Kompletna relacja i analiza wszystkich walk gali UFC Fight Night 37. Kto zachwycił, a kto rozczarował?

Alexander Gustafsson > Jimi Manuwa

Gdy na początku pierwszej rundy Alexander Gustafsson zanurkował pod firmowym lewym sierpowym Jimiego Manuwy i ustabilizował pozycję w parterze, wydawało się, że wszystkie analizy stójki obu zawodników, które zalały internet przed walką, pisane były na marne. Manuwa przetrwał jednak dość nieudolne – z której strony by nie patrzeć – próby poddań w wykonaniu Gustafssona i walka przeniosła się z powrotem do płaszczyzny, w której wszyscy fani chcieli ją oglądać, do stójki. Szwed – zgodnie z przewidywaniami – był bardzo ostrożny, choć nie ustrzegł się przyjęcia kilka potężnych lowkingów i bodaj dwóch bomb na głowę, które jednak dzięki tytanowej szczęce nie zrobiły na nim większego wrażenia. Mobilność Maulera w konfrontacji z mało ruchliwym, stojącym na sztywnych nogach (Muay Thai) Manuwą, okazała się kluczowym czynnikiem, choć Brytyjczyk nie zaprezentował się źle – przetrwał spokojnie ataki Szweda w parterze, a w stójce przed feralną akcją można nawet było odnieść wrażenie, że zaczyna łapać swój rytm.

Tym niemniej, Gustafsson zrobił dokładnie to, czego od niego oczekiwano, prawdopodobnie zapewniając zwycięstwem sobie kolejną walkę o pas mistrzowski.

Mauler ustawia sobie lewymi prostymi rywala pod swój firmowy podbródkowy, Manuwa kontruje prawidłowo własną „firmówką” (lewym sierpowym), ale oba ciosy nie trafiają czysto. Jimi jednak, nie słynący z dobrej pracy nóg, daje się zepchnąć wprost na siatkę, a Gustafsson wykorzystuje okazję, by nadziać głowę Brytyjczyka na swoje kolano, które poważnie narusza Manuwę. Po kilku kolejnych podbródkowych Poster Boy pada na deski, gdzie przyjmuje jeszcze dwa hamemrfisty, nie dając Marcowi Goddardowi innej możliwości niż przerwanie pojedynku.

Kto następny dla Alexandra Gustafssona?

Mauler wyzwał do pojedynku rewanżowego Jona Jonesa, zapominając chyba, że ten jeszcze nie wygrał z Gloverem Teixeirą. Jeśli jednak Bones wygra, a wszystko znaki na niebie i ziemi zdają się na to wskazywać, rewanż jak najbardziej ma sens. Daniel Cormier czy Phil Davis mogą poczekać.

Michael Johnson > Melvin Guillard

Melvin Guillard w starciu z Michaelem Johnsonem od pierwszego gongu czekał na dobrą okazję do kontry. Czekał. I czekał. I się nie doczekał, bo gdy w trzeciej rundzie w końcu zdecydował się na jakieś śmielsze ataki, sam został kilkukrotnie skontrowany. Johnson natomiast zawalczył bardzo inteligentnie – wykorzystywał większy zasięg, nie wkładał może zbyt wiele siły w swoje ataki, by nie narażać się na odsłonięcie, ale pozostawał aktywny, rażąc Guillarda pojedynczymi ciosami i kopnięciami, a nawet dwa razy mocno go naruszając, co w oczach sędziów musiało dać – i dało – mu zasłużone zwycięstwo. Trzeba przyznać, że praca głową i balans Melvina momentami robiły bardzo dobre wrażenie, co nie zmienia faktu, że trudno nie odnieść wrażenia, iż przeszedł on trochę obok walki. Johnson jest trzecim znanym mańkutem – obok Nate’a Diaza i Jima Millera – który pokonał Melvina, tak naprawdę dając mu bardzo niewiele okazji do wyprowadzenia jakiejkolwiek skutecznej szarży.

Kto następny dla Michaela Johnsona?

Menace zanotował już trzecie z rzędu cenne zwycięstwo, rozbijając uprzednio Joe Lauzona i nokautując twardego Gleisona Tibau. Niewątpliwie zasługuje teraz na walkę z kimś z czołówki – nieszczególnie podoba mi się pomysł Rossa Pearsona, który teraz chciałby zmierzyć się z Amerykaninem. W wywiadzie po walce Johnson stwierdził, że ma najlepszą stójkę w dywizji lekkiej – kusi zatem zestawienie go ze zwycięzcą starcia Edson Barboza vs Donald Cerrone, aby miał okazję potwierdzić tą tezę, ale w mojej opinii pojedynek z Rustamem Khabilovem byłby lepszą opcją.

Brad Pickett > Neil Seery

Irlandczyk Neil Seery, który wziął walkę z niespełna 2-tygodniowym wyprzedzeniem, sprawił masę problemów faworyzowanemu Bradowi Pickettowi. Ba, gdyby nie znacznie lepsze szlify zapaśnicze Anglika, Irlandczyk mógłby jak najbardziej tę walkę wygrać! Obszerne ciosy większego i wolniejszego Picketta Seery kapitalnie kontrował ciasnymi i szybkimi kombinacjami na głowę i korpus, raz po raz zmieniając też pozycję z klasycznej na odwrotną. Biorąc pod uwagę brak pełnego obozu przygotowawczego Irlandczyka i fakt, że tak dobrze zaprezentował się w swoim debiucie przeciwko solidnemu i doświadczonemu rywalowi w osobie Brada Picketta, dobrze wróżą Seery’emu na przyszłość.

Kto następny dla Brada Picketta?

Anglik przebąkiwał coś o TUFie, którego chętnie poprowadziłby w rywalizacji z Demetriousem Johnsonem, ale nie przesadzajmy – Anglik może stać się poważnym graczem nielicznej dywizji muszej, ale potrzebuje jeszcze co najmniej jednego zwycięstwa nad kimś z czołówki – John Moraga albo John Dodson, z którym Pickett co prawda raz już walczył, ale dawno temu w innych okolicznościach i innej wadze, mogliby stanowić o ciekawym zestawieniu.

Gunnar Nelson > Omari Akhmedov

Gunnar Nelson potwierdził – po raz kolejny – że związane z nim ogromne oczekiwania mają bardzo mocne podstawy. Islandczyk w zjawiskowy sposób rozprawił się ze znacznie większym, ciężkorękim Dagestańczykiem Omarim Akhmedovem, prezentując niebywałą płynność poruszania się w parterze połączoną z kapitalną kontrolą i czymś, czego czasami mu brakowało – agresją. Po przyjęciu dwóch lowkingów w stójce cały czas wywierający presję na rywalu Islandczyk zmienił pozycję na odwrotną i więcej nie dał się trafić, samemu powalając Akhmedova na deski lewym prostym. Gdy walka przeniosła się do parteru, Nelson potrzebował dosłownie kilku sekund, by zdobyć dosiad, z którego zasypał Dagestańczyka wieloma celnymi łokciami, kończąc walkę piękną gilotyną, gdy Dagestańczyk próbował wykaraskać się z trudnej pozycji.

Gunnar Nelson ciasną gilotyną odklepuje Omariego Akhmedova.

Kto następny dla Gunnara Nelsona?

Jeśli chcemy przyspieszyć jego karierę, zestawmy go ze zwycięzcą walki Kelvin Gastelum vs Rick Story lub – to by było coś! – Rorym MacDonaldem, ale osobiście preferowałbym danie mu jeszcze trochę czasu na rozkręcenie się i zestawienie go z innym świetnym parterowcem Sergio Moraesem, który znajduje się na fali dwóch kolejnych zwycięstw.

Pozostałe

Znacznie lepiej prezentujący się fizycznie niż w swoim debiucie przeciwko Gegardowi Mousasiemu (wszak wziął wówczas walkę w zastępstwie ledwie kilka dni przed galą) Ilir Latifi zaprezentował się bardzo dobrze w starciu z Cyrillem Diabate, którego tym samym wysłał na sportową emeryturę. Francuz popełnił podobny błąd do tego, jaki popełnia masa wysokich zawodników w MMA – nie obniżył pozycji, co znacznie ułatwiło obalenie Szwedowi po minucie igraszek i zmian pozycji z klasycznej na odwrotną i z powrotem, którymi raczyli nas na początku zawodnicy. W parterze Latifi spokojnie poszukiwał skończenia i w końcu je znalazł, dusząc Francuza gilotyną. Diabate w całej walce nie wyprowadził ani jednego ciosu… Szwed natomiast, który uznał ten dzień za najlepszy w swoim życiu, obiecująco podniósł się po porażce w swoim debiucie i myślę, że dla średniaków w kategorii półciężkiej może być groźny.

Ilir Latifi dusi Cyrille’a Diabate.

Luke Barnatt rozprawił się bez większych problemów z Matsem Nilssonem, naruszając Szweda kombinacją superman puncha i kopnięcia na głową (jak wspomniał w wywiadzie, to jego ulubiona), po której dobił go ciosami w stójca i kolanem na głowę. Barnatt ma jednak sporo pracy przed sobą – dysponując tak dużą przewagą wzrostu i zasięgu, powinien był lepiej kontrolować dystans, a tymczasem Nilsson był nawet w stanie kilka razy bardzo mocno go trafić. Anglik powinien wziąć przykład z ostatniej walki innego kolosa Cole’a Millera, który w swoim ostatnim boju świetnie obniżał pozycję, by zrównać się z Samem Sicilią i stamtąd razić go ciosami prostymi. Wyprostowana sylwetka Barnatta i jego apatyczność w momencie, gdy przechwytywał głowę Nilssona w tajskim klinczu, powodowały, że przyjął wówczas sporo ciosów. Nie zmienia to faktu, że Barnatt ma pewien potencjał, który może go zaprowadzić być może nawet do czołowej 15 dywizji, choć raczej nie wyżej.

Luke Barnatt napoczyna i kończy Matsa Nilssona.

Do barowej stójki w wykonaniu Claudio da Silvy dostroił się poziomem Bradley Scott, który nie potrafił ani skontrować rzucającego cepy Brazylijczyka, ani powstrzymać jego do bólu przewidywalnych sprowadzeń, co przypłacił porażką przez decyzję w pojedynku, który chyba jak najszybciej chcielibyśmy wszyscy zapomnieć. Być może sędzia winien był odjąć punkt da Silvie za dwukrotne włożenia palca do oka Brytyjczyka, ale ten ostatni sam jest sobie winien – jeśli nie jesteś w stanie ustrzelić w stójce da Silvy, nie zasługujesz na zwycięstwo. Brazylijskiemu trenerowi z London Shootfighters nie przeszkodziła nawet 500-dniowa przerwa w występach i ostatecznie zaliczył udany debiut.

Igor Araujo metodycznie zdominował w parterze Danny’ego Mitchella, choć nie był w stanie go skończyć, zwyciężając na kartach punktowych. Brazylijczyk bronił przy tym bez najmniejszych problemów wszelkich dźwigni na nogę, których raz po raz próbował zdesperowany Anglik, co z jednej strony pokazuje, jak trudna do wykończenia jest to technika, z drugiej – wzbudza jeszcze więcej szacunku do Marcina Helda, Rafała Moksa, Marcina Bandela czy Rousimara Palharesa.

Igor Araujo i Danny Mitchell nie przebierają w środkach.

Louis Gaudinot uratował się przed zwolnieniem, dusząc efektowną gilotyną Phila Harrisa, który powoli powinien zacząć rozglądać się za nowym pracodawcą. Tak, jak pisałem, jedyną sztuczką w parterze strikera Gaudinota jest gilotyna, choć nie spodziewałem się, że akurat Harris da się na nią nabrać. Ale skoro miejscowy tak bardzo się o nią prosił, idąc po nogi…

A Wam jak podobała się gala i co z niej zapamiętacie? Jak zestawilibyście zwycięzców?

Gify – Zombie Prophet
fot. Zuffa/UFC.com